Sad

Piesek swoją drogą, aczkolwiek wśród leśnego gąszczu kryła się jeszcze jedna postać –Amber Meadowes, jedna ze słynnych i ku jej udręce, zewsząd rozpoznawalnych sióstr. Bynajmniej nie robiła tego celowo, by chociażby mieć na oku pracująca, młodą dziewczynę bądź, co gorsza, swój obiad z przystawką. Oczywiście sprowadzała ją tu zupełnie inna przyczyna, tak bardzo ludzka, że Emily absolutnie nie miała się czegokolwiek obawiać. Jaka, skoro Amber od chwili narodzin zamieszkuje miasto, nieco oddalone od terenów wiejskich? Lada moment wszystko ulegnie szybkiemu wyjaśnieniu.
Panna Meadowes najwyraźniej czegoś poszukiwała. W jej delikatnej, kobiecej dłoni tkwiła niewielkich rozmiarów latarka promieniująca niesamowicie jaskrawym, bardzo intensywnym światłem. Natomiast nasza główna bohaterka, co rusz, po postawieniu zaledwie kilku niewielkich kroków pochylała się ku ziemi by móc ocenić, w jakim miejscu znajduje się jej jakże cenna zguba, którą ze wszystkich sił pragnie odzyskać. Niestety, z każdą chwilą nadzieja Amber brutalnie malała. Wszak chodziła tak już od godziny i nawet nie miała pewności czy aby na pewno nie przemierza tej trasy po raz kolejny.
Dzisiejszego wieczoru spacerowała po tych właśnie terenach ze swoim chłopakiem, Williamem. Wystarczyła zaledwie chwila nieuwagi i rozkojarzenia, by Amber nie zdołała spostrzec, że coś, co tkwiło na jej szyi każdego dnia zdołało się niewinnie zsunąć i opaść na ziemię pośród wysokich traw. Zważywszy an to, że był to prezent, który darzyła ogromnym sentymentem, po powrocie do domu, kiedy już zorientowała się, że niestety umknął z jej posiadania, powstał pomysł nocnej przechadzki.
Zapewne trwałoby to jeszcze dłuższy czas, gdyby nie spotkała na swej drodze Emily. Doskonale znała jej rodzinę i gdyby ktoś kazał jej wskazać kilka wyróżników państwa White’ów z pewnością byłaby to ogromna pracowitość, religijność oraz… Równie duże uprzedzenie do istot nadprzyrodzonych. Nie wiadomym jest gdzie posiada swój zalążek i z tego, co Amber się orientowała nie zostali skrzywdzeni przez jakiekolwiek wampiry. Tak, więc nie chcąc jej przestraszyć zgasiła swój przyrząd niezbędny każdemu detektywowi i ostrożnie, niespiesznie wyłoniła się zza drzewa.
– Emily? – zapytała z wielką dozą uprzejmości, uśmiechając się do niej ciepło. Już od dawna pragnęła zlikwidować wszelakie przejawy braku sympatii łączące obie rodziny. – Przepraszam, jeśli przeszkodziłam Ci w pracy, ale… Nie widziałaś tutaj przypadkiem naszyjnika z wisiorkiem w kształcie połówki serca? – spojrzała na nią błagalnie mając wielką nadzieję, iż usłyszy twierdzącą odpowiedź.

W tym momencie Amber zrobiło się po prostu przykro. Spojrzawszy na całokształt zachowania Emily łatwo można było wywnioskować, że ta traktuje ją jako książkowy przykład złego wampira - śmiało można by rzec, wygłodniałe Dziecko Nocy, które chadza własnymi, samotnymi ścieżkami w poszukiwaniu swych potencjalnych ofiar ukierunkowane jedynie smakiem i zapachem ciepłej, ludzkiej krwi. Tymczasem najstarsza panna Meadowes niesamowicie odbiegała od owego wzorca. Bez wątpienia była osobą o dobrym sercu, wszystkie przejawy wampirzego żywota przychodziły jej z niewyobrażalnym trudem, a do państwa White’ów odnosiła się z wielkim szacunkiem. Tak, więc, czy istniał jakikolwiek powód, poprzez który Emily mogła darzyć ją taką nieufnością i równie mocno się jej obawiać? Cóż, Amber bez zawahania powiedziałaby nie, lecz Emily najwyraźniej miała na ten temat zupełnie odmienne stanowisko. Szkoda, wielka szkoda.
– Emily? – zapytała, pochylając się ku ziemi, by pomóc rozemocjonowanej dziewczynie pozbierać jabłka, które udało jej się zebrać z owocowych drzew, by chwile później rozrzucić po sadzie. – Nie musisz się mnie obawiać. Nie wyrządzę Ci jakiejkolwiek krzywdy. – starannie wymawiała każde jedno słowo, by w sposób właściwy i dosadny mogły dotrzeć do panienki White. Ujęła w chłodną dłoń czerwony owoc leżący nieopodal i na powrót umiejscowiła go w wiklinowym koszu Emily. – Wiesz, nie powinnaś tak reagować na widok każdego wampira. W ten spo… – nie zdołała dokończyć, ponieważ lada moment zza jej pleców rozległ się męski, niski głos, co spowodowało, że Amber natychmiast uniosła się do pozycji pionowej. Żegnajcie marzenia o ugodzie i zawieszeniu broni pomiędzy obiema Paniami…
–Luke? – zapytała zdziwiona, lecz ten najwyraźniej nie zamierzał bawić się w oficjalne, długie powitania. Od razu, niczym torpeda postanowił przejść do rzeczy. W momencie, kiedy wampir rozpoczął swoja ulubioną zabawę w kotka i myszkę, bo jak inaczej nazwać różnice dzielące te dwie rasy, zirytowana Amber tylko wywróciła oczyma mając nadzieję, że przestanie. Nie przestał.
– Przestań natychmiast. - powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu, wypranym z jakiejkolwiek sympatii i ciepła, którym zwykł on emanować. Była to taka chwila, w której Amber Meadowes z miłej i potulnej stawała się zdecydowana i niesamowicie pewna siebie.

Luke z całą pewnością był osobą, która niezmiernie irytowała Amber. Przede wszystkim objawiało się to poprzez jego stosunek do ludzi. Okrutny stosunek! Traktował ich niczym teatralne marionetki, a doskonale zdając sobie sprawę z własnej siły i przewagi skutecznie ją wykorzystywał. Co przerażające, Luke gardził ludzką rasą aż do tego stopnia, że psychicznie znęcanie się nad nią sprawiało mu dziką satysfakcję, czego przykład można było podziwiać tuż przed chwilą. Mimo to musiała go znosić dość często, oczywiście za sprawą wspólnych interesów, choć wszelakie różnice między nimi są wręcz nie do zatarcia.
– Czyżbyś próbował mi powiedzieć, że wyglądam ładnie, gdy tylko się złoszczę? Dziękuję Luke, to naprawdę bardzo miłe z Twojej strony. – skwitowała, kiwnąwszy głową twierdząco, podobnie jak wysoko uniosła jasne brwi. Ostatnie słowa jasnowłosej brzmiały niesamowicie ironicznie, co dało się zauważyć bez nazbyt intensywnego interpretowania.
– Swoją drogą, przestań się uśmiechać w ten sposób! Wiesz, że tego nie lubię. – dodała ewidentnie obrażonym tonem anielskiego głosu. Ku uciesze jasnowłosej Amber, Luke zdołał opanować swe zwierzęce instynkty i począł zachowywać się nieco bardziej przyswoicie aniżeli jeszcze chwilę temu.
– Zgubiłam naszyjnik i chciałam go odnaleźć. – odpowiedziała stosunkowo miło na zadane jej pytanie. – Jednak najwyraźniej nici z moich planów – dobitnie podkreśliła owe zdanie. – Cóż poradzić, kiedy w pobliżu znajduje się napalona pijawka i małomiasteczkowa wersja Buffy, postrachu wampirów.

Wtem zaczęło dziać się coś złego. Emily, która, nie bacząc na innych zebranych w sadzie, zaczęła podążać własną ścieżką, która zapewne prowadziła do domu państwa White’ów, w pewnym momencie przystanęła z niewiadomego powodu. Odłożyła wiklinowy kosz pełen owoców na ziemię, kurczowo przytrzymując się sędziwego pnia najbliższego z licznych tu drzew. Amber całkowicie wyłączyła się z konwersacji prowadzonej z Luke’em z ogromnym zaniepokojeniem przyglądając się zaistniałej sytuacji. Nie była zmuszona nad wyraz długo oczekiwać na jej rozwiązanie – lada moment jasnowłosa, młoda kobieta poczęła opadać na ziemię. Oczywiście dobre serce najstarszej z sióstr Meadowes nie mogło przejść obok tego obojętnie. Już miała zareagować, przystąpić do cucenia dziewczyny czy innych, radykalnych kroków, kiedy to Luke zdecydował się ją wyprzedzić. Amber nieco, a nawet można by pokusić się o określenie bardzo się zdziwiła, ponieważ jak do tej pory mężczyzna ten nie wyróżniał się szczególnym zamiłowaniem do pomocy ludziom. Amber jednak nigdy w niego nie zwątpiła i wciąż tliła się w niej nadzieja, że może kiedyś choć trochę się zmieni, a znęcanie się nad ludźmi przestanie sprawiać mu tak wiele satysfakcji jak to jest w chwili obecnej.
– Trzeba zabrać ją do domu. Wiem, gdzie mieszka. To dosłownie kilka kroków stąd. – natychmiast podeszła do Luke’a, który trzymał omdlałą dziewczynę na rękach. Ton głosu Amber zdawał się być niebywale podenerwowany – w końcu nie było jej wiadomym czy Emily jest na coś chora, czy też po prostu zemdlała ze strachu, obawy. Sytuacja jednak zaczęła się jeszcze bardziej komplikować, kiedy w sadzie zjawiła się Audrey, która przybyła wraz z Amber w poszukiwaniu zagubionego naszyjnika. Jej młodsza siostra i Luke Ferro w jednym miejscu, to zdecydowanie niesprzyjająca mieszanka wybuchowa, zważywszy na kontakty jakie łączyły tę dwójkę.
– Proszę, nie kłóćcie się. – rozpoczęła niezwykle pokojowo, spoglądając na Audrey jak i zarówno na jej kochanka litościwym wzrokiem. Sama przykucnęła przy Emily i tak delikatnie jak tylko potrafiła poklepała ją po obydwu policzkach, wcześniej jednak obdarzając Luke’a wściekłym spojrzeniem, że tak po prostu ją zostawił. – Audrey, nic złego się nie stało. Luke jedynie pomógł mi w odnalezieniu naszyjnika. Był… Grzeczny? Tak. Nie flirtował z Emily, nie dobierał się do niej. Możesz być spokojna. – incydent, kiedy to Luke rzekomo udawał, iż chce ugryźć Emily puściła mimo uszu i miała wielką nadzieję, że dobrze się spisała tym samym pomagając uniknąć tej dwójce kolejnej awantury. Jak mniemała, właśnie tego obawiała się Audrey, kiedy ujrzała dziewczynę na ręku chłopaka.