Regulamin forum Fogbell

- Dobranoc, Pani Brown! – powiedziała Peyton swym uroczym, budzącym ogromną sympatię głosem. Czarnowłosa opuściła budynek miejskiej biblioteki, w której spędziła kilka długich godzin, począwszy od samego popołudnia, kiedy to planowe zajęcia w szkole dobiegły końca, a finiszując na późnym wieczorze, który mimo nadchodzącej wiosny nastał dość prędko. Wręcz uwielbiała to miejsce – jego niesamowitą i intrygującą aurę tajemniczości jak i chociażby przyjemny zapach starych, kilkunastoletnich książek. Pani Brown, czterdziestoletnia bibliotekarka, tak doskonale znała jej upodobanie literackie jak i samą Peyton, że zawsze, gdy tylko pojawiły się nowe publikacje zostawiała je właśnie dla niej, by mogła do nich sięgnąć jako pierwsza. Jednak tym razem cel wizyty w tym miejscu był zupełnie inny. Mianowicie, brunetka postanowiła rozejrzeć się po nieco bardziej nietuzinkowych dziełach i znaleźć informacje dotyczące tajemnicy i istnienia wampirów, lecz niestety, misja okazała się być nieudaną.
Zamknęła za sobą drewniane drzwi, co zaakcentował dźwięk zawieszonych tuż nad nimi dzwoneczków. Już na samym początku owiał ją ciepły powiew wiosennego wiatru, lecz wszechogarniający mrok wcale nie był zachęcający do dalszej, a przede wszystkim samotnej wędrówki. Szczelnie dopięła zamek letniej kurtki i z kilkoma książkami objętymi dłońmi i przylegającymi do piersi dziewczyny ruszyła w dół, po kilku betonowych stopniach. Na ulicach miasteczka nie było jakiejkolwiek żywej duszy tak, więc panna Appelby nie marzyła o niczym innym jak o natychmiastowym znalezieniu się w rodzinnym domu. Mimo błędnych pozorów wcale nie należała do osób wyróżniających się nieprzeciętną odwagą. Bała się pająków, bała się myszy, kiedy ktoś za nią szedł modliła się w duchu by nie zrobił jej krzywdy, a już na pewno pijani osobnicy płci męskiej sprawiali, że uciekała, gdzie pieprz rośnie. Przeszła niewielki fragment chodnika by za kilka chwil wejść w niewielką, ciasną uliczkę, która jako jedyna prowadziła do domu Appelby’ów. Brak jakiegokolwiek oświetlenia i niepokojąca cisza sprawiły, że najgorsze obawy Peyton stały się potworną rzeczywistością.
Otóż, za rogu wyszło dwóch młodych mężczyzn przywdzianych w typowe dla grup rozbójniczych dresy wraz z ciemnymi kapturami na głowach. Ciemnowłosa natychmiast zawróciła w przeciwnym kierunku by uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z owymi włóczęgami.
- Hej, hej! Poczekaj, Maleńka! – zawołali za brunetką, przyspieszając kroku i śmiejąc się gardłowo, co brzmiało naprawdę obrzydliwie jak i przerażająco. W tym momencie krew w żyłach Peyton zaczęła krążyć w szalonym tempie, serce znacznie przyspieszyło swą akcję, podobnie jak nierównomierny, płytki oddech. Lecz nie reagując na ich, póki, co słowne zaczepki biegła dalej, bliska łez rozpaczy. Wolność nie trwała jednak długo, ponieważ kilka sekund później poczuła silny uścisk na swoim wątłym nadgarstku.
- Lubimy takie zabłąkane istotki. – spojrzeli na siebie porozumiewawczo, po czym jeden z nich, bardziej masywniejszy, wyrwał nastolatce trzymane w ręku książki, odrzucając je na brudny, piaszczysty chodnik. Szatynka wpadła w stan kompletnej niewiedzy, zastanawiając się czy też powinna krzyczeć, wzywać pomoc, a może po prostu poddać się, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. W myślach błagała by jakimś cudem ktoś wyjrzał przez okno, zobaczył, co się dzieje i natychmiast wezwał upragnione służby porządkowe.
- Oddaj telefon, wszystkie pieniądze i inne skarby, a zastanowimy się, co z Tobą zrobić. – nie widząc żadnej reakcji ze strony panny Appelby nachalnie i gwałtownie wyrwali jej torebkę zawieszoną na ramieniu, wysypując całą jej zawartość na drogę. Nie było tego wiele: telefon komórkowy z hukiem uderzył o jezdnię, portfel, błyszczyk do ust oraz dokument tożsamości.
- Sprawdź portfel. – wydał polecenie, po czym zbliżył się do Peyton niebezpiecznie blisko, przyglądając się jej z charakterystycznym uśmieszkiem, pełnym wyższości, ale i zuchwałości. Jego okropna dłoń sięgnęła na wysokość mostka dziewczyny, poszukując dwóch wypukłości na materiale kurtki.
- Jakie Ty masz piękne usta! – powiedział, po czym bezprecedensowo przyssał się do jej ciepłych, malinowych warg. Na odpowiedź dziewczyny nie trzeba było długo czekać. Ze wszystkich zgromadzonych sił odepchnęła go od siebie, nie szczędząc uderzeń pięściami w głowę.
- Stary, tu prawe nic nie ma! – rzekł przeszukujący zawartość torebki chłopak, przyjmując oburzone brzmienie grubego głosu.
- Gdzie są pieniądze? – zapytał tonem nie znoszącym milczenia ani niekorzystnej odpowiedzi, po czym z kieszeni wyjął nóż by móc pogrozić nim Peyton.