Pokój gościnny

Ach, wczorajszy wieczór był… Wspaniały, o ile Ade w ogóle mogła tak powiedzieć, bo zapewne w jej małej, uroczej główce powstaną ogromne luki w pamięci, o tak. Pomyśleć, że niby zwyczajne, wspólne oglądanie filmu może skończyć się w tak cudowny sposób. Adam, jak to powiedziała Christine, nawalił się jeszcze bardziej od pozostałej dwójki swoich towarzyszek, w połowie seansu stwierdzając, że musi pójść do kuchni, po czym już nie wrócił zasypiając na podłodze. Natomiast, kiedy wszystkie butelki zostały wypróżnione, co do ostatniej kropli Melrose zdeklarowała się, że koniecznie musi odprowadzić Adrianne do domu. To dopiero było widowisko! Dwie pijane małolaty maszerujące ulicą ruchem krzywoliniowym, a to głośno chichoczące czy wyśpiewujące najprawdopodobniej piosenki będące wytworem własnej twórczości. Nie ominęły ich także atrakcje w postaci wpadnięcia w gęstą sieć boleśnie parzących pokrzyw. Au? Cóż… Jednak, gdy najprawdziwszym cudem jasnowłosej udało się dotrzeć do teraźniejszego miejsca zamieszkania dostała się już tylko w ręce Christine, a potem… Potem film się urywa.
Ade spała zupełnie niewinnie i uroczo, dokładnie w tej samej pozycji w jakiej zasnęła zeszłej nocy. Z policzkiem wtulonym w miękką poduszkę od czasu do czasu zabawnie poruszała nogami tym samym strącając z siebie niemalże całą kołdrę. Zwinięta w kłębek spędziłaby w łóżku zapewne całe przedpołudnie starając się pozbyć uporczywego bólu głowy, lecz Christina najwyraźniej miała zupełnie inne plany… Nawet nie dostrzegła, kiedy ta bezczelnie, bez pukania wparowała do jej(!) pokoju aczkolwiek lada moment dotkliwie to odczuła.
– Aaa! – niemalże w całym domu i zapewne na sąsiedniej ulicy rozległ się przeraźliwy pisk Adrianne. Gwałtownie zbudzona dziewczyna w przeciągu ułamków sekund zerwała się na równe nogi stając przed siostrą i prezentując… Opłakany widok. Z jej falowanych włosów jak i twarzy spływały krople lodowatej wody, a na górnej części ubioru także nie pozostała ani jedna, sucha nitka.
– Christina! – ton jej głosu nadal nie ulegał zmianie, a osiemnastolatka aż kipiała ze złości. Na jej zazwyczaj jasnych policzkach pojawiły się dwie intensywne, czerwone plamki, brwi gwałtownie powędrowały ku górze jak i intensywnie zmrużyła oczy. – Co to miało znaczyć, Ty stara wiedźmo?! – w przypływie dzikiej furii ze wszystkich, obecnie spotęgowanych, sił uderzyła w miskę powodując, że ta z charakterystycznym hukiem uderzyła o ziemie.

Adrianne wciąż stała w iście bojowej pozycji wpatrując się w Christine rozwścieczonym wzrokiem. Jedyne, co zrobiłaby w tym momencie z wielką chęcią, prócz powrotu do łóżka i snu oczywiście, to ponowne rzucenie żelaznej misy aczkolwiek tym razem w samą ciemnowłosą kobietę stojącą tuż przed Adrianne, właściwie jej siostrę.
– Tata nigdy nie traktował mnie w taki sposób i pozwalał mi spać ile tylko zechcę! Nawet cały dzień! – wykrzyczała z ogromnym wyrzutem. – Nie mam pojęcia, dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz i dlaczego traktujesz w tak okropny sposób! Masz mi coś za złe, tak? O to chodzi? Po prostu to powiedz, Christine, będzie nam o wiele prościej. Choć nie mam bladego pojęcia, co tak właściwie mogłoby to być. Nie uważasz, siostrzyczko, że osobą, która mogłaby mieć tu jakiekolwiek zażalenia jestem właśnie Ja?! – na twarz Adrianny wkradł się złośliwy pół uśmieszek, podobny do spojrzenia jakie utkwiła w Christine – zuchwałego i na poły irytującego. Oczywiście miała na myśli sytuację sprzed kilku lat, kiedy to była świadkiem bardzo nieprzyjemnego incydentu oczywiście w wykonaniu córeczki niejakiej Lilith, jakby inaczej. Ade, niewidzialnie machnąwszy na to wszystko ręką podeszła do swojej tymczasowej szafy w postaci niewielkiej komody w rogu pokoju i odgarnąwszy mokre kosmyki włosów z twarzy poczęła wyszukiwać świeżego ubrania na dziś.
– Zawsze o wiele bardziej lubiłam Danniego… Był milszy, dawał mi więcej swobody, pozwalał zjeść więcej lodów… W tajemnicy przed Tobą, oczywiście. – powiedziała jakby od niechcenia i nieznacznie spojrzała przez ramię by zaobserwować czy Christine jakkolwiek na to zareagowała. Przez krótką chwilę słusznie mogło się wydawać, że przez twarz Ade na powrót przebiegł złośliwy uśmiech. No co, musiała sprawdzić co takiego ją złości, co irytuje, co doprowadza do dzikiej furii. Aczkolwiek wykorzystywanie do tych celów zmarłego nie było pomysłem stulecia, oj nie.