Mefistofeles

Pseudonim: czasami skraca imię do Mefisto, na Ziemi posługuje się ludzkimi personaliami, przedstawiając jako Andre Renard.
Rasa: demon
Data urodzenia: nieznana
Miejsce urodzenia: Trudno powiedzieć. Najprawdopodobniej Niebo, jeśli weźmiemy pod uwagę, że jest upadłym.
Wiek: kilkadziesiąt tysięcy lat
Miejsce zamieszkania: tak na stałe, Piekło

Wygląd: Prezentuje się jako wysoki, postawny mężczyzna. Emanuje z niego pewien magnetyzm, coś co sprawia, iż skupia na sobie spojrzenia i uwagę otoczenia. Zapewne ma w tym udział jego demoniczna aura, która wpływa jakoś na podświadomość śmiertelników. Chociaż równie dobrze oddziaływać na nich może jego przyjemny głos oraz nienaganne maniery. Mefisto ma w sobie więcej z dżentelmena niż współczesnego, nowoczesnego aż do bólu śmiertelnika. Czarne, sięgające karku włosy okalają twarz o przystojnych rysach. Na ustach nie raz gości uśmiech. Najczęściej jest on ironiczny, jakby demon kpił sobie z całego świata. Jednak szybko może się zmienić w zimny, pełen okrucieństwa uśmiech na jaki stać tylko demona. Co nie oznacza, że Mefisto nie umie uśmiechać się życzliwie. Umie, a przynajmniej potrafi przez odpowiednie ułożenie ust wywołać wrażenie życzliwego uśmiechu.
Dopełnienie stanowią ciemnoniebieskie oczy, zbliżone barwą do szafirów. Zdarza się, że w grze światła przybierają głębszy odcień, wręcz wpadają w granatowy. Niełatwo wyczytać z nich więcej niż Mefistofeles by pozwolił. Zwykle mają przenikliwy, bystry wyraz.
W każdym ruchu i geście demona zauważa się pewność siebie i elegancję. Po prostu, dobrze wychowany, wysportowany mężczyzna, któremu nie obcy jest wysiłek fizyczny. Ubiera się w bardziej klasycznym stylu – marynarka lub garnitur zadawalają go w zupełności. Zdarza się, że założy coś bardziej „na luzie”, ale nie są to żadne ekstrawagancje. Preferuje ciemniejsze kolory: czerń, granat, szary, burgundowy itd.

Charakter: Jedną rzecz da się z całą pewnością powiedzieć o Mefistofelesie. Jest zupełnie nieobliczalny. Nawet demony nie zawsze są w stanie przewidzieć, co w danej sytuacji zrobi. Z jednej strony niby podlega władzy Lucyfera, z drugiej stara się działać po swojemu. Określenie indywidualista doskonale do niego pasuje. Ceni sobie niezależność, chadza własnymi ścieżkami. Oczywiście wszystko to w pewnych granicach, tak żeby nie podpaść piekielnemu szefowi. Gdy trzeba, podporządkuje się wymaganiom „góry”, choć z pewną niechęcią. Po prostu jego interesy nie zawsze pokrywają się z interesami Piekła, co zresztą kończy się tym, że po cichu kombinuje, aby chociaż trochę wyszło po jego myśli. Uchodzi przy tym za świetnego aktora. Rzadko ujawnia prawdziwe uczucia i intencje. Gdy chce to o pewnych rzeczach mówi, gdy nie chce, nie mówi i zwykle ma ku temu dobre powody. Kłamstwo przychodzi mu z łatwością, jest w tym wręcz mistrzem. Bez mrugnięcia okiem powie nieprawdę dla samej przyjemności, jaką sprawia kłamanie.
Cierpliwy i opanowany. Na efekty swych działań potrafi czekać długo. W przeciwieństwie do większości pobratymców, nie lubuje się w bezmyślnym okrucieństwie oraz przelewaniu krwi. Mefisto jest ponad takie zabawy. Najpierw musiałby zaistnieć cel dla którego trzeba być okrutnym i przelewać krew. Mefisto jest strategiem. Nie działa pochopnie i bez konkretnego zamysłu.
Typ moralnego nihilisty, jak na porządnego demona przystało. Nie wierzy w żaden kodeks uniwersalnych zasad moralnych. Sądzi, że zasady należy dostosowywać do sytuacji i ludzi. Wobec tego, nieliczne osoby traktuje po partnersku, jako godnego siebie towarzysza. Pozostali są dla niego pionkami na szachownicy, które przesuwa według własnego uznania. Nie traktuje ich przedmiotowo, po prostu lubi prowokować, manipulować, kierować nimi. A następnie obserwować ich reakcje i zachowania. Można go nazwać eksperymentatorem i badaczem ludzkiej psychiki. Ma przy tym cyniczne podejście do świata.
Wykazuje się sporą inteligencją i można by rzec, pewnym poczuciem humoru, które często ociera się o sarkazm. Bardzo ceni sobie ciekawe rozmowy na wszelkie tematy. A że interesuje go ziemska kultura, jest w stanie toczyć z ludźmi dyskusje o sztuce, architekturze czy czymkolwiek innym. Na co dzień jawi się jako uprzejma, a zarazem nieco enigmatyczna osoba.
Rodzina: Jako takiej nie posiada. Na upartego dałoby się powiedzieć, że rodzinę stanowią demony. Najprawdopodobniej to on jest ojcem Sonneillona, demona nienawiści.

Historia: W wielu przekazach Mefistofeles uchodzi za upadłego anioła, jednego z siedmiu Wielkich Książąt Piekła. Znany jest jako duch ciemności, ten który nie lubi światła. Samo imię powstało z dwóch członów mefir – niszczyciel, tofel – kłamca. Na przestrzeni wieków zasłynął jako demon, który często kontaktuje się z ludźmi. Głównym celem owych kontaktów jest skłonienie śmiertelnika do podpisania cyrografu i zdobycia jego duszy, ale nie tylko to. Liczy się również dobra zabawa, jakiej potrafią dostarczyć ludzie. Jednym z bardziej znanych przypadków jest pakt, jaki zawarł z pewnym polskim szlachcicem, niejakim Twardowskim. Zaprzedał mu duszę w zamian za wiedzę oraz znajomość magii. Mefisto obdarzył go bogactwem i pomógł zdobyć sławę. Cały szkopuł polegał na tym, że według umowy szlachcica mógł dorwać jedynie w Rzymie. A Twardowskiemu jakoś się tam nie śpieszyło. Po wielu latach, demon zniecierpliwił się. Znudziło mu się to wszystko. Za pomocą podstępu zwabił Twardowskiego do karczmy noszącej nazwę Rzym. Nikt przecież nie powiedział, że do zapłaty ma dojść w świętym mieście. Dostał więc duszę w swoje ręce. Niestety szlachcic w nagłym przypływie skruchy i lęku, zaczął modlić się do samej Matki Boskiej. Wobec takiej siły, Mefistofelesowi nie pozostało nic innego, jak zrezygnować z duszy Twardowskiego. Podobno porzucił go gdzieś na księżycu.
Innym znanym przypadkiem był kontakt z Faustem. Schemat okazał się podobny. W zamian za duszę, Mefisto miał służyć człowiekowi przez pewien czas. Przywrócił doktorowi młode ciało, a także pomógł pozyskać uczucie prostej młodziutkiej i prostolinijnej Małgorzaty. Kolejne lata mijały na podróżach, zarówno przez czas, jak i przestrzeń. Dzięki umowie z demonem, Faust mógł odwiedzić starożytny świat, średniowiecze, a nawet zetknąć z Utopią. Przede wszystkim zaś pogłębić wiedzę, której tak pożądał.
Zapowiadało się idealnie, lecz na koniec znowu całe wysiłki Mefisto poszły na nic. Nie otrzymał wynagrodzenia, gdyż ostatecznie dusza Fausta została zbawiona.
Przez ostatnie stulecie, Mefistofelesowi trochę znudziło się przesiadywanie w Piekle. Jak na jego gust, w domu zrobiło się za spokojnie. W związku z tym, częściej odwiedza Ziemię. Zawsze to okazja po podłapania paru nieszczęśliwych duszyczek. Zbudował sobie nawet ludzkie życie. Andre Renard jest dość dobrze znanym artystą. Ludzie porównują jego obrazy do dzieł Salvadora Dali i innych wybitnych surrealistów. Mniej oficjalnie wiadomo, że Andre para się także wszelkimi odmianami ezoteryki.

Przynależność: Piekło
Preferowana krew:*------
Zawód: Książę Piekła, tuż obok sześciu pozostałych.
Ciekawostki:*
Jedną z jego bardziej charakterystycznych zdolności jest umiejętność przemiany w czarnego psa

Ma słabość do okresu 20- lecia międzywojennego. Wszak wtedy to w pełni kwitło środowisko okultystyczne.

Posiada kota, o jakże wdzięcznym imieniu Faust

Mefisto jest bodajże jedynym demonem, z którym Bóg rozmawia i zawiera przeróżne układy. Zwykle jednak przegrywa ze Stwórcą jako „część tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro”.

Imię i nazwisko sławy: Eduardo Verástegui