Plaża

Charlotte wracała właśnie z zebrania Rady. Była jedną z najmłodszych członkiń, a właściwie najmłodszą członkinią, która była człowiekiem. W Fogbell mieszkała od zaledwie dwóch miesięcy, ale i tak brała udział w dyskusjach i mogła głosować w sprawach najważniejszych decyzji dotyczących demonów. Demony... Na początku Charlotte nie wiedziała, że w ogóle istnieje coś takiego jak demon czy anioł. Dopiero po głębszym poznaniu mieszkańców miasteczka dowiedziała się, jaka jest jego wielka tajemnica. Nie należała do Rady od początku swojej wizyty w Fogbell. Pierwszą osobą, z którą się tu zaprzyjaźniła, była niejaka Annebelle Carter. Obie dziewczyny przypadły sobie do gustu i szybko stały się najlepszymi przyjaciółkami. Niestety pewnego dnia, Annabelle została zabita przez demona. Spowodowało to u Charlotte taką wściekłość, że od razu pobiegła by opowiedzieć wszystkim o tym, co się stało. Od tego momentu aktywnie uczestniczyła w zebraniach Rady. Nie umiała jeszcze rozpoznawać demonów, ale to się z czasem powinno zmienić. Przynajmniej tak jej mówili.
Ale wróćmy do chwili obecnej. Jak już wspomniałam, Charlotte wracała z zebrania Rady, które dotyczyło powiększającej się liczby nie tylko demonów, ale również popleczników Lucyfera. Dzisiaj głos zabierały siostry Meadowes, jako córki pana piekieł, więc Charlotte nie miała za wiele do powiedzenia. W każdym razie wracając, postanowiła przejść się na plażę. Było to jedno z jej ulubionych miejsc. Kiedy była mała często jeździła z rodzicami i braćmi nad pobliskie morze. Wszystko się zmieniło kiedy ojciec wyreżyserował jeden dobry film, potem drugi, trzeci i tak dalej. Przestał interesować się rodziną i skończyły się wypady nad morze. Char miała o to do niego wielki żal. Usiadła na wilgotnym piasku, oparła się na łokciach i zanurzyła w nim palce. Odrzuciła głowę do tyłu, zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. Tak, właśnie tego potrzebowała.

W czasie, kiedy Adrienne umilkła, Adam mógł obserwować jej ładny profil. Ostatnio widział ją, kiedy była dzieckiem, więc teraz nie mógł się napatrzeć. Jako typowy facet, Adam nigdy nie wierzył, że małe, niezbyt urodziwe dziewuszki z aparatem na zębach mogą wyrosnąć na takie piękności. Patrzył właśnie na śmieszne zmarszczki, które pojawiły się na jej malutkim, zgrabnym nosku. Kiedy dziewczyna nagle wstała, Adaś również się poderwał, jakby został przyłapany na jakimś złym uczynku. Pokiwał głową na znak, że zgadza się z pomysłem dziewczyny i nim zdążył coś powiedzieć, Ade już zniknęła. Wzruszył więc obojętnie ramionami, machnął za nią ręką i powlókł się do Melrose. Kilka domów przed willą ukochanej kuzynki stanął, pobiegał w kółko i w końcu zdyszany stanął przed drzwiami jej domu. Zadzwonił. Drzwi otworzyła mu naturalnie roześmiana Melrose.
- Adaś! - pisnęła na widok kuzyna (niemal brata) i rzuciła mu się na szyję. Trochę to zaskoczyło biednego Adasia, bo Mel zazwyczaj nie szczędziła mu złośliwości.
- Też się cieszę, że cię widzę, siostrzyczko. Ale mam pewien problem i potrzebuję twojej pomocy. - powiedział robiąc smutna minkę. Melrose natychmiast się od niego oderwała i przyjrzała mu się nieco uważniej.
- Tylko mi nie mów, że cię dziewczyna rzuciła. - powiedziała robiąc przestraszoną minę. No cóż, Melrose nigdy nie rozmawiała o tych sprawach z Adamem i naprawdę przerażała ją perspektywa Morrisona całego w łzach i opowiadającego, jak to z nim jest źle. Zaraz jednak sobie przypomniała, że to on pierwszy zrywa z dziewczynami, co i tak nie dało jej spokoju.
- Albo, że... O mój Boże, Adam! Będziesz ojcem?! - krzyknęła zakrywając usta ręką. Chłopak spojrzał na nią nieco zdezorientowany.
- Co?! Z kim... Nie! Nie, nie, nie! To nie oto chodzi. Bo widzisz... - próbował sobie przypomnieć, co też Ade mu mówiła.
- Ja wracam sobie właśnie z plaży, wkładam rękę do kieszeni a tu pusto! Zgubiłem portfel i musisz pomóc mi go szukać. - powiedział wyraźnie zadowolony, że udało mu się zapamiętać wymówkę Adrienne. Z Melrose uszło powietrze i już po chwili trzepnęła biednego Adasia w jego nieco tępawą główkę.
- No i co mnie straszysz, cepie jeden. Nie można było tak od razu? - odparła i już zamykała drzwi, żeby za nim pójść, kiedy nagle coś jej się przypomniało. Szybko wróciła do domu, by po chwili wrócić z torbą pełną kanapek, ręczników i jej ukochanego kostiumu kąpielowego.
- No co? - spytała widząc minę kuzyna.
- W końcu idziemy na plaże, nie? - dodała, złapała Adama pod rękę i już po chwili oboje szli w stronę plaży.
Droga wcale im się nie dłużyła. Od dzieciństwa przebywali praktycznie cały czas razem i nigdy nie nudzili się w swoim towarzystwie. Melrose była dzisiaj w wyjątkowo dobrym humorze, który jednak szybko z niej uszedł, kiedy na plaży ujrzała sylwetkę jakiejś dziewczyny, siedzącej na ręczniku. Zatrzymała się, a roześmiany Adam odwrócił się w jej stronę ze znakiem zapytania w ciemnych oczach.
- No, co jest? - spytał wesoło.
- Nie zgubiłeś żadnego portfela, prawda? - spytała cicho nie mogąc uwierzyć, że ją okłamał. Ją! Najlepsza przyjaciółkę i powiernicę sekretów. Zawsze mówił jej prawdę, nawet tą najgorszą. Chłopak spojrzał na nią nic nie rozumiejąc.
- Chciałeś mnie przedstawić swojej nowej lasce? Wybacz, ale nie mam na to ochoty! - krzyknęła i odwróciła się by odejść, lecz Adam zamknął ją w mocnym uścisku i śmiejąc się, siłą zaciągnął w stronę Ade. Melrose oczywiście krzyczała i próbowała się wyrwać, ale chłopak był silny. W końcu postawił ja na piasku, a ona naburmuszona stanęła w miejscu, założyła ręce na piersiach i ze złością w oczach spojrzała na tył głowy nieznajomej dziewczyny. I nagle doznała olśnienia. Już gdzieś widziała ten rzadki kolor włosów. Czyżby...
- Ade? - zapytała cichutko z lekkim niedowierzaniem.