Pokój Beatrice

***

Pustka...
Odczucie, którego zazwyczaj doświadczamy po stracie bliskiej osoby, bądź gdy odnosimy wrażenie, iż coś nam zabrano i nigdy tego nie odzyskamy. Wampirzyca Beatrice Salo wyjątkowo często odczuwała pustkę. Wypełniała ją od środka, rosnąc z każdą chwilą i zadając niesamowity, psychiczny ból. Dla osoby, która zapomniała już, jak to jest odczuwać fizyczne cierpienie, była to uczucie niezwykle bolesne.
Pustka bowiem zakradała się do duszy panny Salo cicho, niepostrzeżenie, w najmniej oczekiwanych momentach. Kobieta zdawała sobie wtedy sprawę z tego, że mimo, iż żyje na tym świecie już ponad dwa tysiące lat, to tak naprawdę nie zrobiła w tym czasie nic. Prowadziła jedynie marną egzystencję, którą podtrzymywała, zabijając setki, a nawet tysiące niewinnych istot. A mimo to, robiła to nadal, gdyż gdy tylko pustka odchodziła, kobiecie wracały siły, znów była pewna siebie, twarda, niezniszczalna. Od czasu, gdy brunetka przejęła opiekę nad trzema uroczymi (no, dwiema uroczymi i jedną mniej uroczą) siostrami Meadowes, pustka pojawiała się w jej życiu coraz rzadziej. Dziewczęta stanowiły bowiem poniekąd cel jej egzystencji, jej istnienia. Gdyby nie rozstanie z Gabrielem, problemy z Abigail i wrodzony chyba niemalże stoicyzm, Beatrice Salo mogłaby rzec, iż jest szczęśliwa. Co nie zmienia faktu, że Beatrice nigdy nie pokazywała ludziom tego, jak wiele jej do szczęścia brakuje. Ani przeciwnie, bowiem kobieta nie okazywała światu po prostu prawie nic. Absolutne minimum, niezbędne do komunikacji z ludźmi. Sytuacja zmieniała się gwałtownie, gdy zostawała sama i pograżała się we własnych myślach. Wtedy nadchdoziła pustka. Ale o pustce już wspominałam.
Kobieta stała przy oknie w swoim niewielkim, lecz niezwykle gustownie urządzonym pokoju. Panował w nim pewien luksus, gdyż mimo, że wampirzyca sama w sobie była istotą dość skromną, to miała pewną słabość do zbytku. Czy istnieje jednak jakaś istota całkowicie pozbawiona wad?
Zamyślony wyraz twarzy brunetki nie zmienił się ani trochę, gdy usłyszała, że ktoś wchodzi do drzwi. Dzięki swemu niezwykle rozwiniętemu zmysłowi powonienia wyczuła, iż to ''tylko Amber''. Żadna śmierdząca siarką banda demonów, żadne próbujące wszystkich nawracać, świętoszkowate aniołki, żadna pijana znów Abigail i, co najważniejsze, żaden wampirek Gabriel! Tylko... czy Amber przypadkiem nie powinna byc w szkole? Oczywiście, że tak! Doświadczona już w takich sytuacjach Beatrice zrozumiała niemalże natychmiast, co musiało się stać. Rozumiała to, sama miała niegdyś podobne problemy, tak bardzo utrudniające życie w społeczestwie. Nie zamierzała jednak przytulić Amber, pogłaskać po główce i powtarzać, że wszystko rozumie. Wiedziała przecież, iż tylko rzucenie dziewcząt na głęboką wodę, pomoże im w pozyskaniu tak niezwykle ważnej dla wampira cechy, jaką jest opanowanie.
Nie minęło 5 minut, gdy w pokoju rozległo się pukanie do drzwi. Beatrice odwróciła się w ich kierunku i z rekoma skrzyżowanymi na piersiach oraz dość chłodnym wyrazem twarzy, oparła się tyłkiem o parapet i spojrzała prosto w drzwi.
- Wejdź, Amber - rzuciła spokojnie, ciesząc się w duchu z tego, że dziewczyna zapukała. Kultura była dla wampirzycy niesamowicie ważna, a prywatność - jeszcze wazniejsza.

Przez ostatnie kilkanaście lat Beatrice udało się poznać siostry Meadowes tak dobrze, że potrafiła przejrzeć je niemalże na wskroś. Jedyny problem pojawiał się przy Abigail, jednakże wampirzyca potrafiła już przewidzieć kolejne kroki także tej diablicy. Lecz najlepiej kobieta znała Amber. Rozumiała ją świetnie, umiała czytać z jej twarzy niemalże jak z otwartej księgi. Tak też było i tym razem. Gdy tylko dziewczyna przekroczyła próg sypialni panny Salo, brunetka od razu wiedziała, iż jej teoria dotycząca zbyt wczesnego powrotu blondynki ze szkoły jest jak najbardziej właściwa.
- Nigdy mi nie przeszkadzasz, kochanie. Dobrze wiesz, że może przyjść do mnie kiedy tylko tego potrzebujesz - odparła spokojnie, głosem łagodnym, aczkolwiek nie przesiąkniętym zbyt dużą dawką emocji. Kąciki ust wampirzycy uniosły się nieznacznie ku górze w ledwie dostrzegalnym uśmiechu. Był to jeden z tych uśmiechów, których można było się bardziej domyślić, aniżeli faktycznie je zobaczyć. Beatrice bez słowa skinęła w kierunku stojącego na środku sypialni łóżka, proponując tym samym, aby jej podopieczna usiadła. Sama natomiast usiadła wygodnie w jedynym fotelu, jaki stał w tym pokoju. Nic nie mówiła. Czekała spokojnie na słowa Amber. Wampirzyca bowiem zazwyczaj więcej słuchała, aniżeli sama mówiła. Dlatego też tak dużo wiedziała o innych, podczas, gdy o niej samej niewiele było wiadomo. Było to zapewne spowodowane altruizmem kobiety, oraz jej wyjątkowym spokojem, który sprawiał, że ludzie chętnie jej się spowiadali. Schody zaczynały się później... Zwłaszcza w przypadku sióstr. Ale o tym za chwilę.
Beatrice Salo wsłuchiwała się uważnie w słowa panienki Meadowes, sama nie wtrącając się w jej wypowiedź ani słowem. Siedziała w fotelu, patrząc w jakiś nieokreślony punkt, znajdujący się prawdopodobnie tuż za plecami blondynki. Nie miała w zwyczaju patrzeć w oczy rozmówcy, gdy on o czymś opowiada. Wiedziała, że to tylko dekocentrowało. Wyraz twarzy brunetki przez cały czas był niezgłębiony, ciężko było określić o czym myśli. Wyglądała tak, jakby nad czymś się zastanawiała. W istocie tak było. Wampirzyca analizowała dokładnie każde słowa podpiecznej, jej sposób mówienia, domyślajac się, iż będzie musiała udzielić jej ostrej lekcji życia. A właściwie lekcji wampirzej egzystencji. Niesamowicie martwiło ją bowiem to, iż dziewczyna ma takie problemy z zaakceptowaniem tego, kim jest.
Gdy panienka Meadowes skończyła swoje opowiadanie, Beatrice uniosła wzrok i spojrzała na nią przenikliwie, ale łagodnie.
- To znowu się stało - mruknęła, stwierdzając fakt. - Opowiedz mi o tym dokładnie, Amber. Opowiedz ze szczegółami co się stało, co czułaś i co zrobiłaś - poprosiła, a właściwie nakazała. Mówiła cicho, spokojnie, na swój sposób sugestywnie. - I pamiętaj, aby niczego przede mną nie ukrywać - dodała nieco bardziej stanowczo, ale też nie do tego stopnia, by w jakiś sposób przestraszyć dziewczynę. Beatrice zdawała sobie sprawe z tego, iż siostry nie zawsze mówiły jej o wszystkich. Bowiem gdy tylko ich przyszywana matka dochodziła do wniosku, że coś jest nie tak... wtedy udzielała im porządnej lekcji. A te lekcje nie zawsze były dla dziewcząt przyjemne.

Podczas, gdy blondynka opowiadała o swoich przeżyciach, na czole Beatrice pojawiła się zwiastująca zmartwienie zmarszczka. Nadal wpatrywała się w jakiś punkt leżący poniżej pleców Amber, cały czas zastanawiając się nad zaistniałą sytuacją. Oczywiście, że cieszyła się, iż jej podpieczna nie zrobiła nikomu krzywdy. Z drugiej jednak strony nie podobały jej się te wieczne ucieczki. Dziewczyna powinna nauczyć się samokontroli, opanowania. W przeciwnym wypadku nigdy nie będzie mogła żyć w społeczeństwie. W głowie Beatrice pojawiły się różne wizje na temat tego, jak wpłynąć na zachowanie przybranej córki. Mogłaby chociażby zabrać ją na polowanie, albo zranić w jej obecności jedną z przyjaciołek Amber, tak, aby ta musiała nad sobą zapanować. Takie rzucenie na glęboką wodą, mogłoby być brutalne, ale skuteczne. Beatrice zdawała sobie sprawę z tego, iż blondynka mogła by ją wtedy znienawidzić, z drugiej jednak strony gotowa była ponieść taką ofiarę. Ale co, jeżeli to nie poskutkuje? Jeżeli Amber faktycznie nie jest gotowa, to taka lekcja może uczynić więcej szkody, aniżeli pożytku.
Brunetka wstała powoli z fotela i podeszła do okna, po drodze sięgając po leżącą na stoliku paczkę papierosów. Odsuwając firankę, zapaliła jednego z nich i z zamyśleniem spojrzała na drogę.
- Napiszę - odparła spokojnie. - Ale to nie znaczy, że zgadzam się na rezygnację ze szkoły - dodała stanowczo. Jeżeli wampirzyca mówiła coś stanowczo, oznaczało to, że nie ma dyskusji i już. - Jeżeli teraz zrezygnujesz ze szkoły, to tak, jakbyś zrezygnowała ze społeczeństwa - wyjaśniła, zrzucając popiół do popielniczki. - Musze z tym wreszcie skończyć... - syknęła cicho przez zeby, mając na myśli oczywiście swój nalóg. Po chwili zastanowienia zgasiła papierosa całkowicie, po czym usiadła na łóżku obok blondynki i spojrzała jej w oczy. - To już ostatni rok, musisz go skończyć. Potem będziesz musiała iść do pracy, żyć wśród ludzi, radzić sobie sama. To konieczne, Amber. I nieuniknione. Cieszę się, że nie zrobiłaś nikomu krzywdy, ale z drugiej strony musisz w końcu wziąć się w garść i przestać uciekać. Rozumiesz? - zapytała spokojnie, cierpliwie. Nadal mówiła jednak stanowczo, nakazująco. Miała nadzieję, iż Amber nie jest tak beznadziejnym przypadkiem, jak mogłoby się wydawać i kiedyś da sobie radę. Tak samo, jak Beatrice prawie 2 tysiące lat temu.

Jaki zaawansowany nalóg? Jakie choroby? Toż Beatrice tylko popalała sobie od czasu do czasu! Zupełnie niewinnie, raz na jakiś czas, gdy akurat była zirytowana. Zazwyczaj starała się bowiem panować nad swoimi emocjami, zatem nic dziwnego, że musiała w jakiś sposób to wszystko sobie odbijać. A przecież powodów do zdenerwowania miała sporo. Jak nie problemy Amber z zaakceptowaniem własnej tożsamości, to ekscesy Abigail. I nikt teatralnie nie wypuszczał dymu. Nawet by jej to do głowy nie przyszło.
Beatrice spojrzała na podopieczną przenikliwie, zastanawiając się, co też może kryć się za tym niewinnym, przesłodzonym uśmieszkiem. Bo to, iż tkwiło w tym podwójne dno, było bardziej niż pewne. Ta diablica znowu chce ją swatać? Jakby nie wystarczyła Audrey, doprawdy.
- Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale właśnie dlatego palę - odcięła się, lekko ironizując. W tonie jej głosu słychać było nutkę złości, gdyż kobieta nienawidziła, jak ktoś wtrącał się w jej prywatne sprawy. Przez ponad dwa tysiące lat była niezalezna, mogła robić, co tylko jej się podobało. Radziła sobie sama i dobrze jej z tym było. Była niczym kot, który chodzi własnymi ścieżkami. A teraz? Za dużo troski, oj, za dużo. Zwłaszcza, że to Beatrice miała być w tej rodzinie matką.
- Nie uważasz, że trochę za dużo czasu spędzasz z tym Willem? Nie chcę ci tego zabraniać, dobrze o tym wiesz, ale tak naprawdę nic o nim nie wiesz... - stwierdziła powoli, jakby nad czymś się zastanawiając. Wampirzyca uważała narzeczonego Amber za miłego, fajnego chłopaka, ale z drugiej strony jakby mu nie dowierzała. Cóż, to pewnie ta pełna nieufności natura znów płata jej figla. Albo i nie. - W każdym razie, faktycznie powinnaś już iść, jeżeli masz coś do zrobienia. Jeżeli potrzebowałabyś pomocy, wiesz, gdzie mnie szukać - uśmiechnęła się kącikowo. W końcu kto ma wiedziec dużo, jak nie osoba, która z nudów skończyła pare uniwersytetów?
- Co do Abby, mogę z nią pogadac, ale... nic nie obiecuje - zakończyła, uśmiechając się cierpko. No coz, wszyscy znali Abbie.