Wejście/wyjście

Stefan coraz to bardziej rozluźniał się w towarzystwie dziewczyny. Przecież to on miał załagodzić nieco nieprzyjemną atmosferę, która panowała wokół ich dwójki, a tak na dobrą sprawę nawet i trójki. Rozmawiali sobie beztrosko, a czas nieubłaganie mijał. Zanim nastoletni imprezowicze zorientują się, że z domu panny Brooke zniknęła główna atrakcja w postaci Stefana, wampir musi uporać się z tą całą rozpierduchą i szokiem pourazowym panienki Johnson. Och, wprawdzie młody mężczyzna już dużo wcześniej zauważył, że Mandy jako jedyna w szkole nie interesuje się osobą panicza Salvatore'a, ale jednak dotkliwie ubolewał nad tym, że nie posiliła się chociażby na znajomość jego imienia.
- Stefan. Mam na imię Stefan. - przerwał ciemnowłosej w trakcie jej wywodu na temat osobistego haremu, którego wcale nie zamierzał zakładać. Nie to mu w głowie. Chociaż... Jak każdemu porządnemu facetowi i naszemu bohaterowi niemiłosiernie schlebiały owe wywody na jego temat. Doskonale wiedział, że jest głównym tematem dziewcząt tutejszego liceum, ale usłyszeć to wprost - to dopiero uczucie. Tak, na dobrą sprawę nie miał bladego pojęcia, że aż taka liczba nastoletnich kobiet pragnie znaleźć się z nim w łóżku - bo przecież żadna nie zaprzeczy, że tak nie jest. Johnson'ówna po prostu określiła to w nieco łagodniejszy sposób.
- Nie sposób Ci nie wybaczyć. - Uśmiechnął się najpiękniejszym ze swoich uśmiechów, obnażając rząd, iście bialutkich zębów. Pora zabrać się do roboty. Gdyby mógł to zakasał by rękawy, ale chyba będzie to zbędna czynność.
- Zaczekaj tu chwilę. Muszę trochę poszperać w ich głowach, zanim obudzą się i zorientują co się dzieje. - Wywrócił oczyma, następnie posyłając panience Mandy łagodne spojrzenie. Podszedł do grupki małoletnich oprawców i chwytając za bluzę Kevina, w miejscu klatki piersiowej, przyciągnął nastolatka do siebie. Porządnie wstrząsnął nim niczym barman swoim shakerem, co zaowocowało cudownym przebudzeniem. Dziewiętnastolatek ówcześnie przykucnąwszy, skierował swój wzrok na ciemnowłosą ofiarę.
Źrenice obu mężczyzn natychmiastowo zmieniły swój rozmiar, gdy tylko ich spojrzenia się spotkały. Stefan począł używać swoich nadprzyrodzonych, wapmirzych zdolności, tym samym wypowiadając pod nosem sensowne i klarowne zdania, dosadnie docierające do umysłu małoletniego.
- Zapomnisz o wszystkim co wydarzyło się w tym lesie. - Rozpoczął.
- Zapomnę o wszystkim co wydarzyło się w tym lesie. - Powtarzał Kevin.
- Zapomnisz również o tym, że spotkałeś tu Mandy i mnie. Zapomnisz o tym, że chciałeś zrobić jej krzywdę. - Kontynuował, nie przerywając. Nastolatek wtórował mu niczym echo.
- Będziesz trzymał się od niej z daleka bo inaczej skręcę ci kark. Jeśli ktoś będzie pytał o twoją ranę na szyi i krew na ubraniach, powiesz, że wraz z twoimi kolegami przesadnie się upiliście i wdaliście w bójkę z innymi nastolatkami. Tyle, że tamci byli nieco groźniejsi. Chcieli poderżnąć wam gardło. Cudem uszliście z życiem. Nie będziesz pamiętał jak wyglądali i gdzie ich spotkałeś. Teraz pójdziesz prędko do domu, pospiesznie zakryjesz tę ranę i będziesz unikał tematu. Już! Biegnij! - Salvatore zakończył swój monolog i tę samą czynność powtórzył jeszcze dwukrotnie. Po całym rytuale prania mózgu skierował swoje kroki do Mandy i chwycił nadgarstek jej ręki.
- Chodź. Odwiozę Cię. - Delikatnie przyciągnął ją ku sobie, chwytając jej dłoń, by nie wlokła się za nim i nie zniknęła w panujących wokół ciemnościach. Po dłuższej chwili znaleźli się przy czarnym mustangu Stefana. A wiecie co? Właśnie przypomniało mu się, że pił szkocką na imprezie Brooke, a chłopcy, którymi się pożywił wcale mniej tego alkoholu w swojej krwi nie mieli. Masz ci los! Ten fakt trzeba będzie zataić przed Johnson'ówną, bo przecież on sam czuł się świetnie i był w stanie prowadzić. Otworzył drzwi przed małoletnią, a następnie sam zajął miejsce za kierownicą lśniącego czystością samochodu. Nie pytał gdzie mieszka, po prostu to wiedział. Drogę do domu pokonywaliby w ciszy, gdyby nie dalsze chęci zwierzania się jasnoskórego.
- Wiesz... Nie jest mi łatwo. Jestem skazany na wieczną tułaczkę po ziemi i bez przerwy muszę się przemieszczać. Nie mogę zostawać dłużej w jednym miejscu, bo ludzie po czasie zauważają, że wcale się nie starzeję. - Spojrzał na nią, w celu zbadania wyrazu dziewczęcej twarzy.
- Tam, w lesie... Trochę mnie poniosło, ale, gdy tylko poczułem zapach twojej krwi, instynktownie odwróciłem głowę w tamtym kierunku. Nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby cię skrzywdzić, dlatego ofiarą padł Kevin i jego banda. Byłem tak wściekły na siebie, jak i na nich, że nie poprzestałem na jednym. To było szalone, ale bezpieczne dla Ciebie. Widok nie przyjemny - wiem. Co do tej krwi... Nadal ją czuję. To trochę irytujące, ale jakoś daję radę. - Uśmiechnął się niczym szczenię. Zajechawszy pod posiadłość państwa Johnson'ów, Stefan oburącz chwycił twarz Mandy, ówcześnie gasząc silnik.
- Wybacz, ale jestem zmuszony do zatarcia w twojej głowie wspomnień dnia dzisiejszego. Nie każda nastolatka chce mieć do czynienia z krwiożerczymi wampirami i prezentacją ich stylu konsumpcji... - Urwał, studiując każdy element jej twarzy.

Stefan był dogłębnie zaskoczony odpowiedzią ciemnowłosej. Zaskoczony jej zdecydowaniem i ogromną prośbą o pozostawienie jej przy własnych wspomnieniach. Faktycznie, panicz Salvatore nie był w stanie odmawiać jej wielu rzeczy, ale czy tej również? Miała rację. Owe posunięcie byłoby lepsze i dla Johnson'ówny i dla naszego, kochanego wampira. Wystarczy tylko prosty gest, aby nastolatka zapomniała o wszystkim co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru, a jakiekolwiek ryzyko na odkrycie prawdy o Stefanie Salvator'ze przez pozostałych mieszkańców miasteczka Fogbell byłoby wprost znikome. Blondyn był chorobliwie łatwowiernych człowiekiem. Potrafił bardzo szybko obdarowywać ludzi swoim zaufaniem, co w rezultacie było dla niego zgubne. Choć, gdy ktoś nadepnie mu na odcisk lepiej omijać jasnoskórego szerokim łukiem. W tym momencie, młody mężczyzna prowadził zacięta walkę sam ze sobą. Między sercem, a rozumem. Nikt nie miał prawa ingerować w osobiste życie panienki Mandy, jednakże nie on. Po przemianie w krwiopijce dane mu było mieszanie w ludzkich umysłach, nie na darmo... Do tego miał ten talent i umiejętnie powinien go wykorzystywać, w trosce o swoje bezpieczeństwo. Chwila. Czyż Stefan nie stawiał dobra innych ludzi ponad swoje? Tak. Właśnie tak było. Pod wpływem dotyku Mandy, wtulił kościsty policzek w jej dłoń, przymykając nieco oczy. Owym uczynkiem dał znak, że serce wzięło górę nad Stefanem, a plany wymazania dziewczęcej pamięci odeszły na bok. W rezultacie i on schwycił mocniej rękę osiemnastolatki, przyciągając do swojej klatki piersiowej.
- Gdyby biło, poczułabyś jak silnie przyspiesza pod wpływem twojego dotyku. - Oj, nasz słodziaku! Nie rozczulał się nad sobą jednak i wypowiedział owe zdanie stanowczym głosem. Puścił 'szkolnej koleżance' perskie oko i obdarował ponownie subtelnym uśmiechem. Ponownie ułożył ich dłonie na udzie licealistki.
- Zawrzyjmy układ. - Rozpoczął swoją przemowę. Wpatrywał się w anielską buźkę dziewczyny.
- Nie będę szperał w twojej ślicznej główce, ale obiecasz, że wszystko czego byłaś dzisiaj świadkiem i wszystko czego się dowiedziałaś pozostanie między nami. - Ton jego głosu był równie stanowczy co chwilę temu.
- ... w przeciwnym razie schrupię Cię ze smakiem. - Tutaj oczywiście zażartował, ale w pewnym momencie dostrzegł na jej facjacie minimalny strach.
- Och! Przecież żartowałem. - Ujął jej podbródek, unosząc nieco. Może ten żart nie był na miejscu, ale dla panicza Salvatore'a był on na porządku dziennym. Miał nieodpartą ochotę... A co mu tam! Zaryzykuje. Delikatnie musnął wargami jej alabastrowe czoło. Uśmiechnął się przepraszająco.
- No to co? Pora wracać do domu? Chyba starczy nam tylu wrażeń jak na jedną noc. - Przeczesał jeszcze w beztroskim geście końce włosów Mandy, w oczekiwaniu na odpowiedź ciemnookiej.

Stefan nie do końca dowierzał w całą te sytuację, we wszystko co miało miejsce dzisiejszego wieczora, tam w lesie oraz tutaj, w jego pięknym mustangu. Bo od kobiety mógł kochać bardziej tylko, starego, wiernego towarzysza losu. Wsłuchiwał się z uwagą i niekrytym zainteresowaniem w każde słowo, wypływające z malinowych ust panienki Johnson. Intensywnie wpatrywał się w tęczówki jej oczu, jak gdyby za chwilę miał zamiar oczarować ją, za pomocą magicznych sposobności wampirów. Jednakże, tu nie chodziło o to. Chyba na powrót w Stefanie budziły się ludzkie odczucia i przyzwyczajenia. Po prostu wpatrywał się w dziewczynę, niczym w śliczny obrazek na jednej z wystaw znanego malarza. Faktycznie, jak na jedną noc, wrażeń było zbyt wiele, ale on mógłby spędzić w tym samochodzie, jeszcze kilka dobrych godzin, gawędząc z panną Mandy. O dziwo, rozmawiało mu się z ciemnowłosą zadziwiająco łatwo i, co najważniejsze, czuł się przy niej swobodnie.
- Hmm... Mógłbym przesiedzieć tutaj z tobą, parę ładnych godzin, ale twoi rodzice na pewno się o ciebie martwią. Trochę już późno... - Uśmiechnął się słodkawo, spoglądając na zegarek, wmontowany w deskę rozdzielczą samochodu.
- Oczywiście, będę trzymał za ciebie kciuki. - Dodał pospiesznie po chwili, zaciskając, wspomniane wcześniej palce w uścisku męskich dłoni.
- Myślę, że spędzanie wieczorów w domu nie było by takie nudne. Pluszowy miś to naprawdę dobre towarzystwo. Gdybyś została uziemiona czułbym się okropnie winny. Na pewno, wyrzuty sumienia spędzałyby mi sen z oczu, toteż w ramach rekompensaty mógłbym przyłączyć się do Ciebie i twojego misia - na pewno stworzylibyśmy zgrane trio. - Posłał jej ten swój, najpiękniejszy, olśniewający uśmieszek. Och, nie jedną zwalał z nóg, ale w tym przypadku panicz Salvatore robił to zupełnie nieświadomie. Począł intensywnie przyglądać się ciemnookiej, która gorączkowo szukała wyjścia z auta. Miała rację, atmosfera w czarnym mustangu nieco się podgrzała. Niby to specjalnie zatrzasnął zamki w drzwiach, ale widząc iż brunetka nie daje za wygraną, po prostu je odblokował. Miał niezły ubaw, a może chciał ją zatrzymać, tutaj w środku jeszcze chwilę? Nastolatka wybiegła z pojazdu niczym poparzona, ówcześnie składając pocałunek na stefanowym policzku. Młody mężczyzna wyszedł tuż za nią, cicho i bezszelestnie. Po chwili, w swoim wampirzym tempie, dogonił Johnson'ównę, zjawiając się niespodziewanie. Chwycił jej twarz w swoje dłonie i odwdzięczył się tym samym - ucałował finezyjnie i tak już zarumieniony policzek osiemnastolatki, odwdzięczając się pięknym za nadobne. W zasadzie to ona 'oddała' mu za wcześniejszy pocałunek we wnętrzu czterokołowca, ale to do Stefana zawsze musiało należeć ostatnie słowo i to jego zawsze musiało być na wierzchu.
- Nie ma za co. - Szepnął.
- I dobrej nocy, Mandy. - Posłał jej ostatni dziś słodkawy uśmiech. Wsiadł do samochodu, gdy nastolatka zniknęła w drzwiach domu i odjechał.

Panicz Salvatore całą noc prześlęczał nad rozmyślaniem o wczorajszej sytuacji w lesie, o rozmowie z panienką Johnson w jego samochodzie, a przede wszystkim o samej Mandy. Jeśli Stefan powiedziałby iż nie jest zachwycony jej osobą, ewidentnie byłoby to okrutne kłamstwo. Próbował ułożyć się do snu, przekręcając się z boku na bok, jednak nie przynosiło to oczekiwanych skutków. Jego głowę dręczył jeden, bardzo ważny fakt - czy dobrze zrobił, ujawniając się przed ciemnowłosą ze swoim od lat skrywanym sekretem? Chyba owa rewelacja nie powinna mieć w ogóle miejsca. Cóż, zawsze może ją zauroczyć, ale czy nie będzie na to za późno? Stefan od zawsze był dobrodusznym człowiekiem. Stawiał dobro ludzkości nad swoje, nie raz to powtarzał. Jednakże jeśli chodziło o sprawę posiłku, wszystkie jego dobre maniery odchodziły gdzieś na dalszy plan. Hipokryta. Także, nasz kochany Panicz Salvatore oka nie zmrużył. Próbował nawet skupiać się na czytaniu ulubionego tomu, który znał już chyba od podszewki, ale to też mu nie szło za dobrze. Marzył już tylko o poranku i o spotkaniu z obiektem jego aktualnych westchnień, który spędzał sen z powiek. Nie wytrzymał, zerwał się z ogromnego łóżka i w nadludzkim tempie zjawił się u drzwi frontowych swej posiadłości. Opuścił swój cichy zakątek i ruszył, wampirzym biegiem na spotkanie ze śpiącą królewną. Oczywiście, miał tu na myśli Johnson'ównę. Bez trudu wpełznął przez uchylone okno do sypialni ciemnookiej. Przysiadł na rogu jej łóżka, obserwując dziewczynę we śnie. Ślęczał tak tam przed dobre dwie godziny, póki nie zorientował się, że jest już dość późno i młoda kobieta, za chwilę zbudzi się, by rutynowo przyszykować się na wyjście do tutejszego liceum. Głaskał jej policzek przed kilka chwil, by potem ucałować go i zniknąć o wschodzie słońca. Dotarłszy do swojej małej willi, sam wypięknił się do szkoły i wsiadł do ukochanego mustanga. Wyjechał na główną ulicę z oczywistym zamiarem, dotarcia do 'domu nauki', gdy w połowie podróży wtargnął do jego głowy, błyskotliwy pomysł. Zjechał w boczną uliczkę i ponownie pojawił się pod domem Johnson. Jego klakson kilkakrotnie rozbrzmiał na podjeździe. Podwiezie ją do celu, czemu nie? Przecież sam również tam zmierza. W oczekiwaniu na swojego anioła, wystukiwał na desce rozdzielczej rytm piosenki, która aktualnie rozbrzmiewała w głośnikach stefanowego auta. Zniecierpliwiony mężczyzna co chwila spoglądał ku drzwiom domu jednorodzinnego, przy okazji przeczesując swój artystyczny nieład na głowie. Po upływie kilku minut, chwycił komórkę ze stojaka i wyprodukował na klawiaturze jedno, zrozumiałe zdanie. Wiadomość została wysłana do panienki Mandy, a do kogoż by innego?

Zniecierpliwiony Stefan wsłuchiwał się już w trzecią piosenkę, rozbrzmiewającą w czarnym mustangu, od momentu zajazdu pod dom Johnson'ów. Rytm wystukiwał sobie palcami, oczywiście, to na desce rozdzielczej, to na kierownicy. Co chwila naciskał środkowy klawisz, swojego samsunga, sprawdzając aktualny stan wiadomości w skrzynce. Po kolejnych dziesięciu minutach w oknie ujrzał swoją śpiącą królewnę, zaspaną i z poczochraną fryzurą. Zaraz to, owa królewna zaszczyciła go swoją obecnością na podjeździe, zjawiając się się przy aucie mężczyzny w ekskluzywnym tempie! No proszę, proszę. Szybkością prawie doganiała samego Stefana. Spokojnie odwrócił głowę w kierunku dziewczyny, wsłuchując się w każde ze słów panienki Mandy, nawiedzającej właśnie wnętrze lśniącego pojazdu. Zadziwiony prędkością słów, które wypływały z jej malinowych ust, położył na wargach młodej kobiety wskazujący palec:
- Ciii! - rozkazał i schwycił jej twarz oburącz. Przybliżył nieco głowę do facjaty nastolatki.
- Nic się nie stało. To moja wina, nie uprzedziłem Cię wcześniej, że wpadnę... - Uśmiechnął się szelmowsko, odgarniając jej długaśną grzywkę z czoła.
- Swoją drogą, jeśli zamierzasz tak zawsze się spóźniać i wynagradzać mnie tak pięknymi widokami, bezczynne siedzenie w samochodzie stanie się dla mnie przyjemnością. Pięknie wyglądasz. - Przybrał poważny ton głosu, aby ta nie odebrała tego jako ironii czy zwykłego żartu. A tak wcale nie było! Wyglądała olśniewająco bez makijażu i w skąpej piżamce. Gdyby jeszcze wiedziała, jak słodko wygląda podczas snu! Och. Stefan nie lubił tony pudru na młodych buziach dziewcząt, uczęszczających do tutejszego liceum. Preferował raczej sto procent naturalności niźli spalone od solarium, skwierczące ciałka w przykrótkich bluzeczkach, odsłaniających zakolczykowane brzuchy, o. Na końcu przeczesał jeszcze kobiece włosy, opadające mu na jasną twarz i wysiadł z czterokołowca.
- Nie zamierzam się nigdzie ruszać. Specjalnie nie spieszy mi się na biologię. W swoim żywocie przerabiałem już tę lekcję, chyba... hm, żeby nie skłamać... paręset razy? - Uśmiechnął się zawadiacko, przyglądając ciemnowłosej. Oparł się o ówcześnie zamknięte drzwi mustanga, kontynuując swój monolog.
- No to co? Leć się ładnie ubierz, a ja tutaj na Ciebie poczekam. - Nie miał najmniejszej ochoty czekać na panienkę Mandy na zewnątrz, ale nie wypada się wpraszać. Chociaż... Dzisiejszej nocy akurat to zrobił, ale do tego przyzna się z czasem.

Oczywiście, że Stefan nie miał wobec panienki Mandy złych zamiarów. Jak ona śmie w ogóle tak myśleć? Panicz Salvatore nie należy do tych, którzy wykorzystują swój urok osobisty/wygląd zewnętrzny i nie wiadomo co tam jeszcze do celów fizycznych. Chociaż... Faktycznie zdarzało mu się. Przecież prócz tego iż był wampirem, pozostawał wciąż mężczyzną, który musi zaspokajać swoje naturalne potrzeby. Jednakże nie robił tego wbrew ich własnej woli, po prostu ulegały, same z siebie, albo przy małej pomocy Stefana. Ale ten fakt należy pominąć. Przyglądał się ciemnowłosej dyskretnie, gdy ta odrywała na chociażby chwilę wzrok z jego facjaty. Całkiem dobrze mu to wychodziło, był nieuchwytny! Przez krótką chwilę wzbraniał się przed zaproszeniem ciemnookiej, jak to przystało na niewinne stworzenie, ale po chwili uległ jej namowom, subtelnie zaciskając swoje palce na jej dłoni. Salvatore i niewinne stworzenie? Coś tu chyba jest nie tak. Nie ważne. Szedł posłusznie, niczym małe szczenię w ślad za Johnson'ówną, rozglądając się po ogrodzie domu z czystej ciekawości. Wszedłszy do domu nastolatki, stanął gdzieś na uboczu, ubolewając skrycie iż ta puściła jego rękę.
- Nie ma sprawy. - Zdążył tylko odpowiedzieć na słowa osiemnastolatki, gotów poszperać trochę po salonie w celu odnalezienia kilku zdjęć z dzieciństwa dziewczyny. Lubił szperać w przeszłości, a sam miał za sobą sporawy jej bagaż. Skoro miał się rozgościć to już zmierzał do wyznaczonego sobie miejsca, gdy od wykonania zdania powstrzymał go słodki głos młodej damy.
- Tak? - Stanął niczym zahipnotyzowany, odwracając się pospiesznie w jej kierunku.
Kobieta miała rację, panicz Salvatore był tutaj zupełnie nowy. Po części miała rację. Wersją oficjalną było to iż nasz kochany wampir nie zwiedził terenów Fogbell, choć znał już je doskonale i od podszewki. Nocne wędrówki zainicjowane brakiem snu dawały mu poznać miasto z każdej strony. Głód również przyczyniał się do owej sposobności. Na słowa dziewczyny aż zdębiał.
- Wagary? - Wybałuszył oczy, a na jego twarzy wymalował się zaraz słodkawy uśmiech.
- Och, Mandy... Nie myślałem, że jesteś taką niedobrą dziewczynką... - Zaśmiał się i wspiął się na schody w celu zrównania z nastolatką.
- No nie wiem... - Począł się z nią droczyć, chwytając ponownie dzisiejszego ranka kobiecą dłoń. Przysunąwszy ją sobie pod usta, musnął ową część ciała wargami i zaraz odstawił na odpowiednie miejsce.
- Jestem Ci to winien. - Nie łatwo było jej odmówić, a co gorsza on niemiłosiernie pragnął pójść z ciemnooką na przysłowiowe wagary. Poza tym po wrażeniach ubiegłej nocy musi jakoś wynagrodzić jej te straszną ucztę w lesie, jak tylko będzie chciała.
- Hm. Mam takie małe pytanie... Jesteś pewna, że chcesz zostać ze mną sam na sam przez dłuższy czas? Powinnaś śmiertelnie bać się krwiożerczego wampira, którym jestem. - Wypowiedziawszy to zdanie nieznacznie zbliżył twarz do miejsca, w którym mieścił się puls licealistki. Jednak zaraz uniósł głowę i zatrzymał wędrówkę tuż przy uchu osiemnastolatki, zaczesując za nie długie, ciemne włosy.
- Nie martw się, jesteś przy mnie bezpieczna. - Schwycił powtórnie kosmyki włosów Di i pozwolił bezwiednie opaść im na ramię amerykanki.

Przyglądał się panience Johnson z wielką fascynacją, wsłuchując się w każde z jej słów i gdy chciał już otworzyć usta, by ta mogła uzyskać odpowiedź na wszelakie propozycje i pytania, pospiesznie je zamknął, usłyszawszy dzwonek różowej komórki Eleny. Przeczekał całą konwersację ciemnowłosej z koleżanką z klasy, dokładnie słyszał każde ze słów dziewczyny po drugiej stronie telefonu, ach, ten wyczulony zmysł słuchu u przepięknych wampirzych stworzeń. Podrapał się po głowie, spoglądając na facjatę kruchej nastolatki.
- Em, może jednak odwiozę Cię do szkoły? - Uśmiechnął się, gdy ta rozłączyła się pod pretekstem zwalającej z nóg choroby. Wstał z kanapy, podchodząc do ciemnookiego anioła, chwytając jej dłoń ponownie zaczął swój monolog.
- Nie chcę abyś przeze mnie zawalała szkołę, czuł bym się winny... - Ach ten Stefan i jego troskliwość. W rzeczywistości chętnie zabrał by panienkę Elenę do tego swojego pięknego, dużego pensjonatu, który był obiektem pożądań wszystkich mieszkańców Fogbell, jak widać. A dla niego stanowił on tylko dobro materialne, służące za niejakie schronienie. No może trochę przesadził z wielkością owego ciepłego zakątka, ale przecież on - Stefan, nie będzie mieszkał w byle czym, czyż nie? Zniszczyło by to jego reputację! Poprawił rozczochrane włosy osiemnastolatki.
- Jesteś nierozsądna, Eleno. Tak bardzo chcesz odwiedzić posiadłość krwiożerczego wampira? - Przesunął opuszkami palców po jej dłoni, po chwili zataczając nań małe okręgi kciukiem.
-... ale jeśli tylko chcesz, spełnię twoje życzenie. Obiecałem zrekompensować Ci ostatnią noc, także dotrzymam słowa, młoda damo. - Na powrót obdarzył ją swoim najpiękniejszym uśmiechem, chichocząc przy tym słodkawo, a jakże uwodzicielsko. Dłoń dziewczyny, która zaciśnięta była w uścisku wampira została finezyjnie pociągnięta w stronę wyjścia. A, chwila moment! Jeszcze jedno.
- Ach, moment. Czy aby na pewno nie będziesz miała przez to problemów? - Znów wylewna troskliwość panicza Salvatore'a dała się we znaki młodej kobiecie.
- I proszę Cię, zastanów się jeszcze pięć razy zanim zgodzisz się na moją propozycję... - Przerwał i zaraz objawił jej owe zaproszenie.
- To jak, Eleno, chcesz obejrzeć dom, do którego od małego próbujesz żarliwie się dostać? - Dla niego był to zwykły budynek mieszkalny, ale jak widać ciemnowłosa miała inne zdanie. Z resztą nie tylko ona, pół miasta również. Zaśmiał się, a następnie w mgnieniu oka przybrał poważny wyraz twarzy. Och, ta jego gwara była czasem tak staroświecka... Nawyki z przeszłości, musi mu to wybaczyć. Stanął w przedpokoju, na moment puszczając rękę obiektu fascynacji.