Ulica główna

Tymczasem Ida, ciemnowłosa, młoda kobieta wracała do domu znajdującego się w jednej z dzielnic mieszkalnych Fogbell. Ciepły, wiosenny dzień niespiesznie jak i leniwie zbliżał się ku końcowi, o czym bezwarunkowo świadczyło niebo mieniące się najrozmaitszymi barwami – począwszy od błękitu, a kończąc na różu. Panna Shepard zaledwie kilka dni temu podjęła się tymczasowej pracy w miejscowym biurze architektonicznym, a więc dziedzinie bezpośrednio powiązanej z jej kierunkiem studiów i to właśnie stamtąd wiodła ją droga do swej posiadłości. Z plikiem papierów w ręku, mocno przyciśniętymi do piersi stawiała szybkie, energiczne kroki, akompaniamentowane stukotem damskich obcasów jak gdyby gdzieś się śpieszyła. Było to prawdą. Otóż, zaledwie kilka minut temu otrzymała bardzo niepokojący telefon od opiekunki małego Alana – kobieta ta została zmuszona, czym prędzej opuścić dom Idy, ponieważ dostała informację o złym stanie zdrowia swego ojca. Mimo zapewnień, że chłopiec bezpiecznie śpi w łóżeczku… Cóż, na myśl, że jej ukochany synek został zupełnie sam serce Idy poczęło uderzać z zawrotną prędkością. Gdyby tylko wiedziała, że nie zdoła tam dotrzeć…
Rzeczywiście, Kevin miał bezprecedensową rację. Przejście to nie należało ani do oznakowanych, ani tym bardziej do bezpiecznych. Mimo że nie raz zdarzały się tu podobne incydenty, gdy ktoś ucierpiał w kolizji z samochodem, ludzie wciąż pozostawali nierozsądni, zachowując pewność, że podobna sytuacja nigdy ich nie dotknie. W jakże wielkim byli błędzie! Aczkolwiek miało ono także wielką zaletę. Mianowicie, pozwalało o wiele szybciej dotrzeć do celu, który obrała sobie Ida.
Ciemnowłosa przystanęła już na samym progu jezdni przygotowując się do przejścia. Rozejrzała się to w prawo, to w lewo i… Nie wiadome jest źródło, które podkusiło ją, by przebiec akurat teraz. Odwróciła głowę na bok i nawet nie zdołała otworzyć ust, ponieważ ułamki sekund zdecydowały o tym, że z potężną siłą uderzył w nią jeden z samochodów. Gdyby ktoś poprosił ją o odtworzenie wydarzeń, które miały miejsce nieco później, nie potrafiłaby. Nim zdołała się zorientować, co tak właściwie się dzieje z równie potężnym nasileniem wylądowała na chodniku. Obrażenia były tak liczne, że nie sposób było je określić. Zapewne najdotkliwiej ucierpiała głowa kobiety, poprzez co jej świadomość jak i przytomność została bardzo poważnie ograniczona. Obraz z każdą kolejną sekundą stawał się coraz to bardziej rozmazany, a sama kobieta zdawała się w ogóle nie utrzymywać kontaktu z rzeczywistością mimo otwartych oczu. Obrażenia wewnętrzne, których nie sposób było dostrzec gołym okiem objawiały się w zupełnie inny sposób – brunetka oddychała z niebywałym trudem jakby każde kolejne zaczerpnięcie powietrza sprawiało jej niemiłosierny ból. Być może krwi nie było nazbyt wiele, ponieważ pojawiła się ona jedynie na policzku Idy aczkolwiek spojrzawszy na nią łatwo można było dojść do wniosku, że jest z nią źle… Bardzo źle. Wokół panny Shepard, niczym odłamki szkła rozbryzgało się wszystko to, co trzymała w ręku, lecz nie tylko… Gdzieś nieopodal z torebki, tuż obok kluczy i portfela, wydobyło się maleńkie zdjęcie… Zdjęcie Alana, na którym uśmiechał się radośnie trzymając oburącz ulubionego misia.

Dwadzieścia dwa lata, to zdecydowanie zbyt wczesna pora, by opuścić świat istot żywych. Jeśli w ogóle można to tak nazwać, właściwym czasem jest okres starości, kiedy głowę porastają włosy o śnieżnobiałym odcieniu, a wokół domu biegają radosne istoty będące całą gromadą wnuków. Śmierć ludzi młodych, którzy nie zdołali przeżyć jeszcze tak wielu uciech życia, przed którymi otworem stała kariera, miłość, cokolwiek budziła przerażenie wśród społeczeństwa. Zazwyczaj kojarzona była z tragicznymi wypadkami ciemną nocą, wśród kropel deszczu. Taki też los spotkał Idę i wydawał się on być zgoła niepojęty i niesprawiedliwy.
Ciemnowłosa nie była osobą nad wyraz religijną, aczkolwiek miała dość duże pojęcie o wszelakich prawach wyróżniających religię katolicką. Znała opowieść o świecie piekielnym, o niebiosach, o miłosiernym Bogu… W tym momencie nadeszła pora by zastanowić się, dlaczego owy władca świata zarówno materialnego jak i duchowego, skazał Idę na tak okrutny los. Lecz nie tylko ją. Nie dość, że mały Alan nie miał okazji poznać swego ojca, to by nie było mało, matką także nie będzie mu dane nacieszyć się zbyt długo. Na co zostanie skazany? Na sierociniec? Opuszczony, samotny wśród szeregu nikogo nieinteresujących dzieci? Nie mogła na to pozwolić, lecz równie dobrze… Co mogła w takim położeniu? Nic, zupełnie nic.
Dlatego też starała się walczyć ze wszystkich sił. Dlatego też usilnie, mimo potężnego bólu w klatce piersiowej starała się uzyskać każdą kolejną krztę powietrza, by wręcz błagać o utrzymanie jej przy życiu. Wszystko to na nic. W przeciągu ułamków sekund ból nasilił się do niewyobrażalnej skali, Ida miała chęć krzyczeć i płakać, lecz nawet i to nie było jej dane. Nie upłynęła chwila, a niemalże całkowicie straciła przytomność. Gdyby komukolwiek było dane usłyszeć bicie jej serca spostrzegłby jak gaśnie. Trzy pojedyncze uderzenia, każde kolejne pojawiało się po dłuższej przerwie. Spokojniejsze, coraz to cichsze, odleglejsze. Żadne. Wszystko się skończyło.
Głowa młodej kobiety otoczona mnóstwem ciemnych kosmyków bezwiednie opadła na bok, a ciało Idy stało się nieruchome. Jej oczy, na co dzień zielone niczym polna trawa letnią porą, wpatrywały się teraz w jeden jedyny punkt. Nie były już radosne, połyskujące, a jedynie zamglone, nieobecne. Umarła, a z nieba począł padać drobny deszcz…