Przed szkołą

Darius właśnie wracał od swego Pana a zarazem najstarszego i najsilniejszego Demona - Lucyfera. Cieszył się na wieść że po tylu wiekach w końcu dostał jakieś sensowne zadanie i to w miejscu, które kiedyś - bardzo, bardzo dawno temu było jego domem. Teraz jest to już zupełnie inne miasto, przesiąknięte jednak Demoniczną jak i Anielską i Wampirzą aurą.
Mimo że wszystko się zmieniło, Fogbell nadal przypomina mu jego rodzinne miasto.
Jeszcze bardziej się ucieszył, uśmiechając się przy ty szyderczo gdy przypomniał sobie na czym polega jego zadanie. Nie należy ono do najłatwiejszych, ale to właśnie takie są najlepsze, zwłaszcza że Darius będzie mógł się przy tym nieźle zabawić.
Noc już nadchodziła, pierwsze gwiazdy zaczynały rozświetlać się nad pięknym, bezchmurnym niebem. Najstarszy wampir pewnym krokiem dochodził właśnie do wielkiego budynku w centrum miasta. Była to oczywiście szkoła, z frontu przedstawiała się niesamowicie.
Bylem świetnym nauczycielem. Może szukają kogoś do pomocy. Popytam jutro! - Pomyślał Darius, po chwili jednak kontynuował swą przechadzkę po mieście. Miał zamiar rozeznać się w terenie, może zabić kogoś przy okazji i wrócić do swojego domu na wsi.
Wyruszył przed siebie, licząc że kogoś spotka....

Noc była bardzo cicha, wręcz za cicha jak na gust Dariusa. Na oświetlonym przez księżyc niebie dostrzec można było stado nietoperzy wędrujących wokół miasta tudzież sowy bądź inne nocne zwierzęta. Nostalgiczna atmosfera spowodowała serie wspomnień które Dariusowi bardzo mile zachowały się w pamięci. Były to lata spędzone w Transylwanii. Nazywany był wtedy Hrabią Drakulą. Ludzi bali się go, lecz czcili go jak kogoś zesłanego przez Boga. Darius całe wieki śmiał się z tych głupców którzy w to wierzyli.
To były czasy - Pomyślał
Mimo swojego straszliwego charakteru i wiecznej żądzy śmierci Darius nadal potrafił zanurzyć się w swoich wspomnieniach. Zupełnie się wtedy zmieniał. Co dziwne, stawał się czującą istotą.
Co było dla niego czasem nie do pomyślenia. Wiele razy próbował zdławić w sobie tę ludzką część swojej "nieistniejącej" duszy, lecz zawsze kończyło się to niepowodzeniem.
Już miał sięgnąć do pamięci po inne wspomnienia ze swojego dawnego życia, gdy chwilę tą nagle przerwał mu zapach świeżej krwi, w ułamku sekundy zajęła ona całą jego uwagę. Dawno nie pił gorącej i zarazem przepysznej ludzkiej krwi.

Odruchowo odwrócił się w stronę z której dochodził ten niesamowity zapach i zdecydowanym krokiem ruszył w tamtą stronę. W końcu dojrzał zarys osoby znajdującej się kilkanaście metrów od niego. Zbliżył się o kilka kroków, tak by mógł przyjrzeć się owej osobie bliżej. Była to piękną, czarnowłosa kobieta. Zupełnie go zamurowało. Jeszcze przed chwilą myślał tylko o zabiciu nieznajomej osoby, zaś teraz jedyne czego pragnął to czym prędzej ją poznać. Poprawiając fryzurę, ruszył pewnym krokiem w stronę nieznajomej.
Przepełniony ciekawością, Kto to? i Czy to może być ktoś więcej niż tylko jego ofiara?

Przez głowę Dariusa przelatywało nagle zadziwiająco wiele myśli w ciągu zaledwie tych kilku sekund. Głód 'podpowiadał' mu że ma zabić kobietę i wreszcie się pożywić. Lecz coś w jego głębi, mogło to być serce w którego istnienie nie wierzył od bardzo dawna szeptało mu by oszczędził nieznajomą. Myślał też o zwyczajnym zauroczeniu kobiety dzięki swoim wampirzym mocom, lecz to nie była by już taka przyjemność. Nigdy nie lubił marionetek, dlatego też bardzo rzadko posługiwał się tą umiejętnością.
Wolał odnosić sukces siłą perswazji, brutalnością a czasem nawet i zwykłem rozszarpaniem delikwenta na pół. Tamtej nocy obudziły się jednak uczucia których Darius by się już nigdy nie spodziewał. Były to emocje, którym Wampir pokroju Dariusa nie powinien ulegać, a tym bardziej w ogóle ich odczuwać. Dziwiło go to niezmiernie, lecz w tym momencie miał to gdzieś. Interesowała go jedynie niska osóbka idąca w jego kierunku. Odległość między nimi zmniejszała się wraz z każdym krokiem. Pozostało zaledwie kilka metrów. Darius nie odrywał od niej wzroku, w oczach dziewczyny dojrzał jednak nic innego jak strach, dlaczego się go bała? Może to dlatego że znalazła się w dziwnym położeniu. Noc, pod szkołą spotyka nieznajomego człowieka, przyglądającego się jej i idącego w jej stronę. Może takie zachowanie to naturalna ludzka reakcja. Nie.... to było coś innego. Wydawało mu się że nieznajoma brunetka zdaje sobie sprawę kim on jest. Ale skąd???.... Skąd mogła wiedzieć że jestem Wampirem, nie powstrzymanym potworem... Skąd!!!? Przecież dopiero co przybył do miasta. Czyżby był przeciek z Piekieł ??? Nie wiedział do końca, ale zamierzał się wybrać w najbliższym czasie do Lucyfera i zbadać sprawę.

Darius zbliżył się już do pięknej nieznajomej na odległość mniejsza niż kilka kroków. U stanął, czekając na reakcję kobiety, ta jednak zamyślona weszła wprost w niego, odbijając się niczym piłka od jego nadzwyczajnej postawy. Darius czuł jedynie lekkie ukłucie w niektórych miejscach ciała, jednakże zdawał sobie sprawę że ją zabolało to bardziej niż jego. Dziewczyna zakłopotana szybko zaczęła go przepraszać, odkrywając przy tym swoją piękną twarz z zza czekoladowych włosów. Może było to spowodowane panicznym strachem i chęcią przeżycia tego spotkania.... A może dziewczyna była poprostu bardzo uprzejma. Nie zamierzał się nad tym długo zastanawiać. Uprzejmie przerwał dziewczynie. Ukłonił się lekko, całując w dłoń - jak przystało na dżentelmena, przedstawił się.
Witaj Piękna Pani. Nic się Pani nie stało??? Przepraszam, to moja wina.
Nazywam się Darius Asgaros. Przepraszam że cię przestraszyłem, jednakże dawno nie widziałem tak pięknej kobiety. Mam jednak wrażenie że znasz mnie... to prawda??? Nie zapominam takich pięknych twarzy - szarmancko powiedział, czekając z niecierpliwością na odpowiedź owej piękności...

- Bardzo się cieszę – dodał, a na jego twarzy zaczął rysować się o dziwo…ciepły, rzadko spotykany u wampira – miły uśmiech.
Darius widział że nowo poznała dziewczyna nie jest z nim do końca szczera, lecz nie chciał jej wystraszyć zbytnim zadawaniem pytań.
Zdawał sobie świetnie sprawę z tego że jeśli chce bliżej poznać niesamowitą niewiastę musi być bardzo subtelny i warzyć każde słowo. Nie mógł jednak zapominać o swoim aktualnym zadaniu. Lecz…mógł przecież upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Spostrzegł że napotkana brunetka uważnie mu się przygląda, od stóp do głów, a towarzyszące jej przy tym uczucie podziwy jego osoby jak i w 100% strachu przed nim, coraz bardziej zaczęło utwierdzać go w pewnym przemyśleniu. Darius był lekko zaniepokojony, tym że piękna nieznajoma nie przedstawiła się w chwili gdy on to zrobił. Nie był przyzwyczajony do takiego zachowania. Zwykle kobiety brną do niego jak gwoździe do magnezu. Teraz było jednak zupełnie inaczej. Niewiasta tak szybko jak na niego wpadła, tak szybko chciała już sobie pójść. Darius nie mógł na to pozwolić, zabić jej jednak nie mógł. Nie dlatego że nie potrafił, lecz dlatego że po raz pierwszy w swoim długim życiu nie chciał.

W chwili gdy dziewczyna zadeklarowała że będzie wracać do domu, Darius instynktownie zastąpił jej lekko drogę, mówiąc szarmancko ze swoim idealnym wschodnim akcentem:
-Czy mogę Pani towarzyszyć w drodze powrotnej do domu. Okolice są niebezpieczne, a nie chciał bym by się coś Pani przytrafiło – dodał troskliwie.
Teraz czekał już tylko na reakcje pięknej damy z wielką nadzieją że się zgodzi.

- Takie kobiety jak ty zasługują na o wiele więcej niż tylko komplementy. Panienki mężczyzna na pewno prawi je codziennie – odrzekł Darius z lekkim, lecz dobrze usłyszanym, tym razem francuskim akcentem.

- Zapewne jest wielkim szczęściarzem, mając u swojego boku taką piękną i inteligentną kobietę jak ty…, tzn. jak Pani – chciał wypowiedzieć jej imię, jednakże zdał sobie sprawę że owa panienka nadal się nie przedstawiła. Chyba mi nie ufa - pomyślał, ale czego ma się dziwić, zna go zaledwie kilkadziesiąt minut. Bardzo chciał poznać imię tej bogini w ludzkim, lecz doskonałym ciele, wolał jednak nie zadawać za wielu pytań by nie wystraszyć dziewczyny.
Tak więc chodźmy, odprowadzę Panią dokąd będzie Pani chciała – odrzekł donośnie po chwili ciszy, nie gubiąc przy tym francuskiego akcentu.
A Propo, jest Pani pierwszą osobą którą spotkałem w Fogbell. Wprowadziłem się niedawno do jednego z domów, godzinę drogi stąd. Nie chciała by mnie pani może oprowadzić w najbliższym czasie po tym przepięknym mieście. Chciałbym dowiedzieć się jak najwięcej o tym miejscu i jego mieszkańcach. W końcu będę tu zamieszkiwał przez najbliższe lata, jeśli nie do podeszłego wieku – dodał ze szczerym uśmiechem na twarzy. Jeśli oczywiście nie sprawiło by to Pani problemu. Zapłacił by rzecz jasna. Co pani na to ? – zapytał, kierując swój serdeczny uśmiech w jej stronę. Jednocześnie czekając aż czarnowłosa bez-imienna wykona pierwszy krok w stronę miejsca swojego zamieszkania, ponieważ sam Darius go nie znał.
Ten prastary wampir zdawał sobie sprawę że w każdej chwili może wpłynąć na podejmowane przez nią decyzje, jednakże tym razem nie chciał stosować takich metod. Pragnął by dziewczyna z własnej nie przymuszonej woli polubiła go i zechciała się z nim przyjaźnić, a może myślał nawet o czymś więcej.
Bardzo żałował tego że w jej sercu jest już ktoś na kim jej zależy, nie chciał jednak wpływać na nią w tej kwestii. Jeśli będzie pragnęła z nim zerwać zrobi to.
Chciał się jednak bardzo dowiedzieć kim on jest. Był przecież pierwszym, oryginalnym i nieskazitelnym wampirem. Nawet Lucyfer musiał liczyć się z jego zdaniem, więc ten ktoś, człowiek, wampir, demon czy nawet anioł był dla niego zerowym zagrożeniem.
Przez myśl przeszło mu by po prostu rozszarpać delikwenta, gdy tylko dowie się kim on jest. Pomysł ten jednak tak szybko jak powstał w jego głowie, jeszcze szybciej został zniszczony przez wewnętrzne obawy, iż straci wtedy całkowicie szansę na uczucie ze strony przepięknej czarnowłosej bogini.

Darius pewnym krokiem ruszył za dziewczyną, krocząc po zwyczajnym kamiennym chodniku w stronę nieznanego, jeszcze miejsca zamieszkania ciemnowłosej.
- Przepraszam Panią….ehhh było by mi wygodniej gdybyś podała mi swoje imię.
Preferuję bardziej ‘luźniejszy’ sposób porozumiewania się. Czuję się wtedy bardziej młodzieńczo – powiedział z uśmiechem na twarzy. - Co prawda mam zaledwie dwadzieścia trzy lata, ale czasem czuję się jakbym przeżył już tysiące lat - dodał leniwie z nutką podchwytliwości w głosie, zupełnie tak jakby chciał zobaczyć reakcję kobiety kiedy ta usłyszy te słowa.
– Nie chciałem cię urazić. Przepraszam! – stwierdził stanowczo w chwili gdy dziewczyna posądziła go nie taktowność. Od teraz będzie pamiętał że nie należy nigdy proponować jej pieniędzy w takich sprawach. Niegdyś bez uczuciowy wampir dojrzał w niej teraz coś czego nie widział nigdy w nikim. Jednak nie było to dla niego przeznaczone. Wiedział że dziewczyna jest bardzo związana ze swoim chłopakiem i nie mógł by zrobić mu nic złego, ani tym bardziej jej. Pozostało mu jedynie czekać z nadzieją że kiedyś zaiskrzy jakieś uczucie między ciemnowłosą boginią a skromnym wampirem. Oby nie było wtedy jednak za późno. Darius nigdy nie był przesadnie cierpliwy…
– Możemy zacząć od kiedy tylko chcesz – odparł, po chwili jednak, zanim zdołała cokolwiek powiedzieć ponownie odpowiedział.
– Cóż, przede wszystkim pragnąłem zmiany otoczenia. Miałem dość zatłoczonym miast i cuchnących siarką okolicznych wsi – Miał na myśli piekło, lecz nie mógł przecież jej tak powiedzieć. Oczywiście że nie chcę zostać uczniem, jestem już o kilka lat za stary – dodał, śmiejąc się chwilę pod nosem. Po prostu spacerowałem po mieście i los chciał że się akurat tutaj spotkaliśmy. Aktualnie jestem bezrobotny, może potrzebują kogoś w szkole do pomocy hehe… A tak w ogóle to daleko jeszcze do twojego domu, robi się coraz zimniej, a chyba nie chcesz się przeziębić – powiedział to z taką troską w głosie, jak gdyby naprawdę mu na niej zależało. Może tak było… nie dawał jednak za bardzo tego po sobie poznać.

Elena odpiszesz ?