Ławki

Drewniane ławki rozstawione są co kilkanaście metrów, by spacerujący mogli odpocząć, degustując się świeżym, wiosennym i jakże ciepłym powietrzem. Kiedy bacznie się przyjrzysz, dostrzeżesz na nich niewielkie napisy, głównie skierowane do niespełnionych miłości czy inicjały wyryte przez zakochane pary.

Jedyne co nasz mały aniołek lubił robić po sesjach, to było leniuchowanie. Uwielbiała godzinami leżeć na ławce w parku i gapić się w korony drzew. Wyglądała wtedy jak małe elfiątko, pogrążone w kontemplacjach na temat tego dlaczego liście są zielone, a kwiaty nie. I dlaczego niebo jest niebieskie, a słońce żółte. Czyż nie ciekawiej by było, gdyby było odwrotnie? Czy to nie było by ciekawsze?
No ale teraz, młoda anielska kobietka, w ogóle nie miała nastroju do takich właśnie myśli. Dokładnie analizowała teraz to jak złe jest postępowanie ludzi. Najdalej jak godzinę temu, ruda miała styczność dość nieprzyjemną sytuacją. Bowiem była kobieta. Z dzieckiem. I mężczyzna. Nie wiedzieć czemu, krzyczał na nich. Oczywiście Ciri zainterweniowała. Uspokoiła go. Nie wymusiła przeprosin, ale wytłumaczyła, swoim monotonnym głosem, czego nie należy robić. Mężczyzna się rozpłakał. To było piękne. Błagał o wybaczenie. A ona powiedziała, że najpierw on sam, musi sobie wybaczyć. Bo o to chodzi, prawda? O to by czuć się dobrze. Jednak na zawsze, to wydarzenie pozostanie w jej umyśle. To była jedna z jej pierwszych interwencji.
Teraz jednak, C. jest tutaj. Obserwuje ludzi i stara się zapamiętać co oni robią. Może spotka kogoś ciekawego?

W tym momencie najmniej ważną rzeczą dla Kayleigh był otaczający ją świat, wliczając w to nawet mijane osoby. Dziwne dość, bo tym razem nie przesuwała błękitnymi tęczówkami uważnie po wszystkich, a miała je wbite ze skupieniem w kartki, które trzymała w rękach... ledwo trzymała. W końcu, żeby zapobiec możliwemu rozsypaniu się stron po całym deptaku, usiadła na jednej z ławek i rozłożyła wszystkie, starając je poskładać w odpowiedniej kolejności. Co prawda, nie było to łatwe, więc mruczała od czasu do czasu jakieś niecenzuralne słowo pod nosem, wertując strony które dla kogoś nie w temacie była całkiem do siebie podobne. Wszystkie były pokryte pięciolinią i przeróżnymi nutami. Dla Kayi jednak to było znaczące 'coś', bo długo na to czekała. Ile można grać to samo? W końcu może poćwiczyć coś nowego... tylko najpierw trzeba ustalić kolejność. Zmarszczyła brwi modląc się w duchu, żeby nie zaczął zaraz wiać wiatr.