Sypialnia Idy

Dom Idy znajdywał się w głównej dzielnicy Fogbell, pośród kilkudziesięciu innych domostw, większych bądź mniejszych. Niewielki, jednorodzinny budynek w kolorze dojrzałej letnią porą brzoskwini nie wyróżniał się niczym szczególnym pośród pozostałych posiadłości. Podobnie jak one posiadał swój odrębny ogród, altanę czy chociażby skrzynkę na listy stojącą przy drodze głównej. W chwili, gdy Ida kupowała ten oto obiekt w ofercie biura nieruchomości znajdywał się także garaż aczkolwiek ciemnowłosa, póki co, nie zdołała wykonać kursu na prawo jazdy jak i jednocześnie zając się zagospodarowaniem owego garażu poprzez nowy nabytek w postaci samochodu. Wszędzie poruszała się pieszo bądź też środkami komunikacji publicznej. W takim wypadku Kevin nie musiał zamartwiać się o miejsce parkingowe, ponieważ mógł dotrzeć dosłownie pod sam dom i przemknąć z Idą na ręku nie zauważonym.
W chwili, kiedy mężczyzna wreszcie dotarł pod odpowiedni numer domostwa mógł dostrzec jeden szczegół – wszystkie światła były zgaszone jak gdyby nie było tam żadnej żywej duszy. Po dłuższym skupieniu uwagi w jednej z okiennic można było dostrzec jasne promienie równie lekkiego światła. Bez wątpienia był to pokój małego Alana. Czyżby jednak nie spał?
Nie wiadomo ile czasu upłynęło od feralnego wypadku. Dzień? Dwa? Kilka godzin? Kto wie. Najwyraźniej wystarczająco dużo, by Ida mogła wreszcie się ocknąć, po raz pierwszy od tamtej chwili, kiedy straciła życie z rąk Anioła. Czy to nie paradoks? Z pewnością tak. Ciemnowłosa kobieta ostrożnie, z niebywałą delikatnością starała się otworzyć oczy jednak powieki zdawały się być niezwykle ociężałe, bolesne. Aczkolwiek w końcu się udało. Zielone oczy na powrót ujrzały światło i wszystko to, co znajdywało się wokoło. Może wydać się to niedorzecznym aczkolwiek Ida cieszyła się, że znów może widzieć swoje łóżko, lampkę nocna, cokolwiek. Próbowała nieco unieść się na łokciach, lecz było to wyjątkowo nieudane posunięcie, ponieważ w przeciągu kilku sekund zaatakował ją silny ból głowy. Opadła na miękką poduszkę, jęknąwszy cicho. Dopiero teraz spostrzegła, że na jej ręku tkwi warstwa białego bandażu, którą następnie sięgnęła do twarzy, by choć poczuć w jakim jest stanie. Przejechawszy palcami po policzku wyczuła liczne zadrapania. Usilnie próbowała sobie przypomnieć co tak właściwie się stało, lecz okazało się to być niebywale trudnym – wciąż towarzyszyły jej pojedyncze sceny z owego wieczoru jednak ku niezadowoleniu Idy nie składały się w jedną, spójną całość. Zaraz, zaraz… Czyżby z salonu dochodził dźwięk telewizora? Ktoś jeszcze tu jest?

Zachowując bezpieczny odstęp? Czyżby nasz Kevin tak bardzo obawiał się reakcji Idy? Owszem, zdarzało jej się być tą groźną złośnicą aczkolwiek nie w tak podłym stanie. Od jakichkolwiek wrzasków pękłaby jej głowa, a najmniejsze rękoczyny mogłyby się skończyć nieprzyjemnie nie dla Kevina, a dla samej Idy. Tak więc, bez obaw, nie musi stać w progu i wykreślać dla niej osobistego terenu kwarantanny, w którym ma spędzać czas w izolacji dopóty dopóki On będzie przebywał w tym domu.
Ida zadrżała nieznacznie pod wpływem nagłego przypływu chłodu niewiadomego pochodzenia i zdążyła jedynie nieznacznie okryć się atłasową kołdrą w kolorze czerwieni, kiedy usłyszała ciche pukanie do sypialnianych drzwi. Gest ten sam w sobie wydawał się jej być nieco dziwnym – wszak mieszkała tu zupełnie sama, oczywiście nie wspominając o małym Alanie, który nie zwykł praktykować tak ekstrawaganckich czynności, po prostu bezprecedensowo szarpiąc za klamkę i równie bezpośrednio wchodził do poszczególnych pomieszczeń. Niebywale zdziwiona, intensywnie zmarszczyła brwi nie odpowiadając zupełnie nic. Jak się okazało, wcale nie było to konieczne, ponieważ mężczyzna i bez jej zgody wtargnął do środka. Dopiero w tym momencie przekonała się jak wielkiego szoku jeszcze nie doznała. W tym momencie długie zastanowienia nie było konieczne, ponieważ prędko doszła do niezwykle prostego wniosku – przecież Ona w ogóle go nie zna i nie znała! Co więc robi w jej domu podczas, gdy Ona leżała nieprzytomna przez cały jeden dzień? Istna paranoja, dosłownie.
– Poczekaj! – natychmiast mu przerwała, nieco zirytowana i poniekąd też zdenerwowana. – Zanim zaczniesz cokolwiek wyjaśniać bądź tak dobry i odpowiedz na jedno moje pytanie. Kim, do cholery, jesteś i co robisz w moim domu? – tak, była bardzo ciekawa jego słów. Sama nie mogła odnaleźć na ten fakt żadnego racjonalnego wytłumaczenia, choć to prawda – z całą pewnością było ono irracjonalne. Nie upłynęło nawet kilka sekund, kiedy młoda kobieta zerwała się równie szybko,co zareagowała na powitanie Kevina. Nie zważając na ból i wszelakie blokady znalazła się w pozycji siedzącej, choć nie opuściła łóżka. Jeszcze.
– Gdzie jest mój syn?!